Mooie dingen lezen

In de media had ik twee boeken gezien die me mooi leken. Ik wilde ze 'live' zien en niet online bestellen omdat het geen leesboeken zijn zoals bijvoorbeeld romans. Nee, het zijn meer lees- en kijkboeken. Dus hup, naar de boekwinkel. Het was goed dat ik dat had gedaan, want ten eerste waren ze al anders van formaat dan ik aanvankelijk dacht. Vooral het boek over de bomen (zie hieronder) was kleiner dan ik dacht. Ten tweede kan je het inkijken en zien of het wat voor je is. Afijn, ik kocht ze allebei. Geen moment spijt van!

Het eerste boek:

Een mooi gebonden boek met linnen band en leeslint. 175 pagina's. Erg fraaie tekeningen. Het is een prachtig verhaal en aan de hand van de belevenissen kan je je eigen levenslessen eruit halen.

 

Het tweede boek:

Dit boek is dus kleiner van formaat dan ik dacht; 15 x 21cm. Het is ook gebonden en met een leeslint. O.a. dit schrijft men over het boek: "De verrassende lessen uit een van de meest geliefde boeken van de laatste jaren en schitterende kunstwerken van over de hele wereld, brengen je dichter bij de adembenemende geheimen van de natuur. Een boswandeling zal nooit meer hetzelfde zijn!"

Een voorbeeld van een pagina.
Slechte kwaliteit want is een foto van mij bij donker weer.

Op de linker pagina's staat dus een kunstwerk waar bomen een rol in spelen en op de rechter pagina's een tekst. Dit is een boek dat je niet in één adem uitleest, maar gewoon telkens een stukje als je even zin hebt, bijvoorbeeld bij de koffie. Althans, zo ervaar ik het. Je kunt het natuurlijk wel in één ruk uitlezen... 

Je zult versteld staan over het leven van bomen!

Ik ben dus blij met beide boeken. Ik heb ze voor mezelf gekocht, maar ze zijn natuurlijk ook heel leuk als kado. 

Nee... ik heb geen aandelen 😂                                                       

Zo, nu dan even met Sam uit, nog even heerlijk langs de Schelde lopen, geniet ik altijd van, en dan naar bed. Kennen jullie dit liedje van Rudi Carrell (nog)? Nou, degenen die van mijn leeftijd zijn in elk geval denk ik zo. Even afspelen tot het einde hoor, zo leuk!

                     Gon

Ook zo'n zin...?

Hebben jullie ook zo'n zin in de kersttijd? Ik heb altijd al zin in de kerstperiode en dit jaar nog eens extra. Vorig jaar was ik ziek vanaf 7 december en stond begin maart pas weer voor het eerst buiten. Dus van kerst vieren kwam niets, geen kerstboom, geen lichtjes en zo en zo... de dag voor kerst kwam ik uit het ziekenhuis en Peter had voor een heel mooi kerststuk gezorgd. Peter was rolstoelgebonden, en nu eigenlijk ook nog steeds, het lopen met de beenprothese gaat nagenoeg niet meer, maar iemand had het voor hem gekocht. Over die iemand (Fred) ga ik het verderop in deze blogpost nog even hebben. Gelukkig ben ik altijd op tijd met kerstkaarten schrijven, dus die lagen al klaar en konden zo op de post. Nu ben ik dus ook bezig met kerstkaarten schrijven en weet je dat ik daar ook altijd nog veel plezier in heb! Ik moet wel zeggen dat er in de loop der tijd, door de komst van internet/e-mail, wel veel minder te schrijven valt. Bij ons is het aantal kerstkaarten verzenden/ontvangen zeker gehalveerd! Niks aan! Ik hecht ook minder waarde aan kerstgroeten via mail, tenzij het van iemand komt die de eindjes aan elkaar moet knopen. De postzegels zijn best wel duur tegenwoordig. Maar een enkeling stuurt slechts één bericht met in CC alle andere geadresseerden. Eén klik op de knop en alle familie/vrienden/ kennissen hebben een kerstgroet gekregen, dezelfde onpersoonlijke kerstgroet. Zo een is voor mij niets waard, echt niet. Ervaren jullie dat ook zo?

Kersttijd... kerstkaarten schrijven en ontvangen, de boom versieren, overal lichtjes, kerstmuziek en All you need is love van Robert ten Brink kijken, een heerlijke tranentrekker. Althans, ik heb daar altijd snel last van. Kan ik nog zo op mijn kiezen bijten omdat ik het niet wil laten merken, het lukt niet om dat tegen te houden. Ik ben vast en zeker niet de enige.

Nog even terugkomen op Fred... Ik was dus zo'n drie maanden ziek en kon beslist Sam niet uitlaten. Ook Peter niet, die was immers rolstoelgebonden en al zou hij hebben kunnen lopen met de prothese, heel handig is het niet om met een stok en de hond te lopen. Daardoor zaten we enorm met onze handen in het haar! Hoe moest dat nu? Ik kon er niet van slapen, zag Sam al in een asiel of pension verblijven en moest er zo om huilen. We woonden ook nog niet lang hier in Zeeuws Vlaanderen, hebben hier geen familie of vrienden dichtbij wonen en het sociale leven moest nog opgebouwd worden. Ik had wel eens met Fred gesproken als hij de hond uitliet, zij wonen ook in dit appartementencomplex. Op een dag vertelde hij dat hij en zijn vrouw Irene hun hond Kyra in moesten laten slapen. Dat was een emotioneel moment kan ik je zeggen! Toen wij zelf de hond niet uit konden laten, was dat nog maar een maand geleden, dus ja, konden we dat wel van hem vragen? We wisten ook niet voor hoe lang het zou zijn. Toch de stoute schoenen aangetrokken en Peter heeft hen gebeld. Fred wilde Sam met plezier uitlaten, wat waren we blij!!! Drie maanden lang heeft Fred Sam 4 x daags uitgelaten! Sam was er snel aan gewend, wist al snel de tijden en lag dan al naar de deur te kijken. Waar vind je nog zoiets, iemand die dat voor je doet??? Nou hier dus, vlakbij! Ik ben nog altijd dankbaar, ook naar Fred zijn vrouw Irene. Toen ik zelf weer ging proberen Sam uit te laten in maart, gingen Fred en Irene een reisje maken met hun camper. 'Ik zal het missen', zei Fred, doelend op het uitlaten van Sam. Inmiddels hebben ze ook weer een hond genomen, wel een kleinere ivm het ouder worden, een Jack Russell via het asiel hier en ze luistert naar de naam Snoopy. Vanmiddag komen ze trouwens op bezoek met z'n 3-en, gezellig...

 Gon

PS 

-  Een reactie plaatsen vind ik erg leuk, wel graag met minimaal je voornaam.

 

- Wil je een reactie geven, dat kan hier onderaan bij opmerkingen of reactie plaatsen. 

- Wanneer je mijn blog wilt volgen kan dat op verschillende manieren. Eén daarvan is mij jouw emailadres te geven, dan krijg je automatisch een mailtje als er een nieuw bericht is geplaatst.

 

- Lees je de blog op je telefoon of tablet, kies dan voor de internetversie anders krijg je maar een deel van de blog te zien en dat is jammer.

Nu eerst Sam even voorstellen...

 

Jullie zagen misschien de zes honden al staan in de rechterkolom (als je de blog als internetversie leest). Over Pelle, Sim en Rushy heb ik al herinneringsverhalen geschreven. Die kun je lezen door op hun foto te klikken. Over Cayan en Spetter heb ik dat niet gedaan, omdat ik toen nog amper op internet was, laat staan een blog had, maar ook zij waren enorm lieve schatten! Sam staat bovenaan in het rijtje, want Sam heeft nu een heel gelukkig leven. Dat is wel anders geweest...

We hadden zo'n verdriet na het overlijden van Pelle en besloten eerst de tijd te nemen dat te verwerken, een plekje te geven. Ik ben na een paar weken eerst alleen overal in de buurt en wijdere omgeving gaan wandelen waar ik met Pelle was geweest. Dat was heel moeilijk, maar ik kon er echt niet met een "nieuwe" hond lopen, zonder dit eerst gedaan te hebben. Je mist een hond in alles, ze zijn gewoon in alles wat je doet verweven. 

Weer een hond nemen kan dan ook troost bieden, je aandacht gaat naar de nieuwe hond, dat wil absoluut niet zeggen dat je de "vorige" vergeten bent!!

Ik had wel stichtingen gezien op Facebook die honden uit het buitenland halen. Ja, ik weet dat er in de Nederlandse asielen ook genoeg honden zitten. Maar toch... ik vind dat die het nog altijd vele malen beter hebben dan de honden in bepaalde landen in Oost- en Zuid-Europa. Hieronder een korte clip van Sam in afwachting van adoptie in Roemenië. Mijn eerste gedachte hierbij: Misschien eerst eens drollen ruimen in plaats van nagels lakken...

De Pandora Stichting is zo'n stichting en die sprak (en spreekt mij nog altijd) heel erg aan. De honden worden daar altijd leuk gepresenteerd en ze zijn eerlijk over hoe de hond is. Dus geen mooie sprookjesverhalen, maar gewoon de waarheid. Ik/we zagen zoveel schatten. Toen zag ik Sam, die ze daar Clauss hadden genoemd. Als hij het zou worden, zou hij in elk geval een andere naam krijgen.

Juist zijn presentatie vond ik nogal sober, niet echt aansprekend en ik dacht dat hij daardoor misschien minder kans zou hebben. Ik vond hem zo aandoenlijk en hij leek me zo lief. Dus aan Peter laten zien en hij vond het prima dat Clauss/Sam met het volgende transport mee zou komen voor ons! Hij kwam vlak voor Kerstmis 2020.

Nooit spijt van gehad, zo blij met deze schat.

Hoe oud hij is weten we natuurlijk niet, maar hij werd in Roemenië op ca. 7 jaar geschat. Dus de geboortedatum in zijn paspoort is geschat. Als het klopt zal hij nu dan 11 jaar zijn. Het is een mix, die zijn over het algemeen sterk. Ik hoop dat hij net zo'n mooie leeftijd bereikt als Rushy, die we kregen toen ze 9 jaar was. We konden toen nog niet vermoeden dat ze op twee weken na 18 jaar zou worden. 

Hier was Sam net een dag of 2 à 3 bij ons.

Sam is een vrijkont, altijd blij, erg gefocust op eten (dit zal komen door zijn zwervend bestaan in Roemenië) en vooral erg gelukkig en dankbaar. Dat laatste hoeft natuurlijk helemaal niet, maar hij laat dat nu eenmaal vaak merken. Hij is ook erg bijdehand, snapte alles bovenwonder snel. Het is heerlijk om met hem te wandelen.

De eerste tijd was hij vriendelijk naar alles en iedereen. Naar mensen en naar honden. Altijd toenadering zoeken op bescheiden wijze, zo van: 'Lijkt het jou ook leuk om kennis te maken?' met zijn langzaam kwispelende staart. Dat ging altijd goed, tot er een loslopende herder van een erf kwam, vlak bij ons in de buurt. Die herder beet Sam in het gezicht. Deed hij anders nooit en Sam zou het er wel naar gemaakt hebben. 😡 Mijn hart gaat nog steeds harder kloppen als ik eraan denk, omdat ik dan nog steeds opgefokt raak. Het gevolg is dat Sam niet meer vrolijk naar andere honden toe loopt, maar wil gaan blaffen. Zo zonde! Waarom laat je je hond los lopen als je hem niet onder controle hebt.

Het gaat inmiddels wel weer wat beter gelukkig, niet meer naar elke hond en ook niet meer zo fel. 

Voor ons maakt het niet uit, hij is nog net zo geliefd uiteraard!!! Hij loopt nog wel altijd naar bijna alle mensen. Ik weet dat het bedelen is, al is zijn buikje nog zo vol. Ik zeg dat niet tegen de mensen, laat die maar lekker denken dat Sam hen zo leuk vindt :-)

Lieve lieve Sam, we hopen nog heeeeeeel lang van je te mogen genieten. Je bent echt zo'n leuke lieverd!

                   Gon     

PS 

-  Een reactie plaatsen vind ik erg leuk, wel graag met minimaal je voornaam.

 

- Wil je een reactie geven, dat kan hier onderaan bij opmerkingen of reactie plaatsen. 

- Wanneer je mijn blog wilt volgen kan dat op verschillende manieren. Eén daarvan is mij jouw emailadres te geven, dan krijg je automatisch een mailtje als er een nieuw bericht is geplaatst.

 

- Lees je de blog op je telefoon of tablet, kies dan voor de internetversie anders krijg je maar een deel van de blog te zien en dat is jammer.

 

Daar is ie dan!

Het prachtige 'Zeeuws knoopje'

Daar is ie dan, mijn nieuwe blog. Wat leuk dat je er bent om hem te lezen! 

Na wikken en wegen toch de stap genomen. Waarom? Omdat er best vaak dingen zijn die ik zou willen delen, of gewoon op zou willen schrijven. Dingen zou willen laten zien, gewoon dagelijkse dingen. 

Zoveel inspiratie als op mijn oudere blog Een kijkje in Zweden, zal ik niet meer hebben. Gewoon omdat ik toen natuurlijk heel veel te vertellen had! Bovendien wilden en willen er veel Nederlanders naar Zweden emigreren en daarom ook werd, en wordt die blog nog steeds erg veel gelezen. Allemaal hongerige mensen, honger naar hoe het leven in Zweden is en voor hen ook zou kunnen zijn. 

Tja, zoveel interesse komt er niet op een blog van een vrouw die nu met haar man in Zeeuws Vlaanderen woont in een appartement aan de Westerschelde en ook wat op leeftijd komt. Toch hoop ik op een aantal lezers, want juist zij stimuleren je te schrijven niet waar.

Tja, en dan de naam 't Is wezeluk wer... 

Omdat ik zelf maar geen leuke naam wist te bedenken, vroeg ik een paar vriendinnen om leuke ideeën. Het grappige was, dat er nagenoeg alleen maar namen in dialect kwamen. Een gok om zo'n naam te kiezen, want iemand die je niet kent en toevallig op je blog komt, zal deze later niet snel terugvinden. Nou, die gok neem ik dan maar, want ik vond deze naam die Silvia bedacht erg leuk. 

Hier ook nog even de 'onderbouwing' van Silvia:

...alleen denk ik dat niemand het goed kan spellen buiten Zeeland.

Maar wel heel grappig en jij vertelt altijd verhalen met heel veel feitjes erbij. Dusss ik vind hem wel erg passend 💝

Nogmaals reuze bedankt Silvia!

't Is wezeluk wer = 't Is echt waar

Tot gauw!

En lees nog even de PS onderaan...

Gon

PS 

-  Een reactie plaatsen vind ik erg leuk, wel graag met minimaal je voornaam.

 

- Wil je een reactie geven, dat kan hier onderaan bij opmerkingen of reactie plaatsen. 

- Wanneer je mijn blog wilt volgen kan dat op verschillende manieren. Eén daarvan is mij jouw emailadres te geven, dan krijg je automatisch een mailtje als er een nieuw bericht is geplaatst.

 

- Lees je de blog op je telefoon of tablet, kies dan voor de internetversie anders krijg je maar een deel van de blog te zien en dat is jammer.