Arrival of the birds...

Kraanvogels balts

Het is even geleden dat ik hier schreef. Ik had niet zoveel zin omdat Peter een poosje niet zo lekker was en omdat Sam, onze hond, ook helemaal niet in orde was. Met Peter gaat het weer goed en met Sam een stuk beter. Het mooie weer is me niet ontgaan natuurlijk en ook wel van genoten. Wat opvalt is dat er alweer aardig wat vogels terug zijn. Wanneer ik Sam 's avonds laat uitlaat langs de Schelde, hoor ik alweer heel veel gekwebbel. Ik kan ze dan niet zien, alleen horen, een soort vogels dat pas is neergestreken en waarvan ik vermoed dat het een meeuwensoort is, maar omdat ik dit 'gekwebbel' niet eerder gehoord heb, weet ik niet welke soort. Het is echt net of ze constant in gesprek zijn en de geluiden lijken dan, met een klein beetje fantasie, echt op onze woorden JA en NOU! Zo ontzettend leuk. Mocht iemand begrijpen welke geluiden ik bedoel en weten welke vogels dit zijn, houd ik me aanbevolen. Omdat ik het tijdens zowel laag- als hoogwater hoor, moet het wel zo zijn dat de vogels dobberen. Het komt namelijk van iets verder van de oever. Tevens daarom zouden het goed meeuwen kunnen zijn die nu eens niet krijsen, maar heel gezellig kwebbelen. Ben benieuwd of iemand dit herkent.

Er zijn er onder jullie die wel weten dat ik enorme heimwee heb naar Zweden, Lapland waar we zo'n 10 jaar woonden. Je kunt proberen je ertegen te verzetten en je verstand gebruiken omdat het nu eenmaal op deze leeftijd en met de lichamelijke gezondheid van beiden te zwaar is, echter, de heimwee krijg ik daar niet mee weg. Ik kan geen knop omdraaien en laat het maar komen als het komt, daarbij kunnen de tranen over mijn wangen lopen bij het zien van foto's of video's uit die tijd. Heb op veel plaatsen (nu op de 8e en dat blijft ook de laatste) gewoond, maar de tien jaar in Zweden waren voor mij qua wonen en leven echt de meest geweldige!!! Daardoor moet ik in de tijd van de vogeltrek in het voorjaar ook altijd aan de kraanvogels denken die in zeer groten getale naar het noorden van Zweden trekken. Maar eerst verzamelen ze bij 'Hornborgasjön' in Zweden. Ze worden daar dagelijks geteld en 16.000 op een dag is heel gewoon. Er zijn dan ook altijd webcamera's online en dan weet je niet wat je ziet. Ook andere zomergasten natuurlijk, bijv. de wilde zwanen. Momenteel valt er nog niet veel te beleven daar bij Hornborgasjön zag ik op de webcamera's, maar dat zal niet meer zo lang duren. 

Ik kom hier eigenlijk op doordat iemand (Ingrid) een mooi filmpje had gemaakt op het Noordzeestrand en geplaatst op Facebook. Heeeeel vroeg gefilmd, de zon nog onder de horizon, maar al wel de oranje gloed aan de horizon en het geluid van honderden of duizenden water- en waadvogels. Geweldig! En zo kwam ik op de trekvogels en een video 'The arrival of the birds'. Door mij al tig keer bekeken. Oorspronkelijk van Walt Disney. Maar ooit heeft iemand er deze prachtige video mee gemaakt. Het begint met flamingo's, maar rond 2 minuten gaat het over naar kraanvogels met close-ups vanuit de lucht, echt geweldig mooi!  Ik raak er altijd ontroerd door de beelden in combinatie met de prachtige muziek.

Onder deze lange versie staat een video met alleen de kraanvogels en het beeld is daarin veel scherper dus mooier! Wel andere muziek.

Op mijn Zweedse blog schreef ik vaak over de kraanvogels, je kunt er wat lezen als dat je leuk lijkt door HIER te klikken. Linken naar de webcamera's werken niet meer op de Zweedse blog. Er staat een link hieronder in de reacties.

Toen we in Zweden woonden hadden we altijd een aardappelveldje. Op een dag keek ik uit het toiletraam naar buiten en zag ze tussen de, nog niet zo heel lang daarvoor gepootte aardappels met nog kort loof, lopen, pikken en eten. Vader, moeder en een jong. Ik pakte snel m'n camera, zoomde in en hoopte dat ik het dichtbij genoeg kon krijgen. Erachter staat het huisje van (altijd behulpzame oude) buurman Clas. We hebben ze maar hun gang laten gaan. Later hoorden we van buurman Clas dat ze al zijn aardappels de week ervoor ook al verorberd hadden en dat hij besloten had geen aardappels meer te poten het jaar daarop. 

Klik maar op de foto voor groter formaat, dan zie je ze alle drie.

Pootaardappels opgegeten en het jonge loof laten liggen als dank 😂

In Nederland komen ze ook steeds meer voor. Voor het eerst hoorde ik over het Fochteloërveen waar ze toen broedden. Wel... we gaan ons verheugen op het voorjaar met alles waar we dan van kunnen genieten; bloemen, planten, jonge dieren, enz. enz... 

                     Gon

Echt iets aparts, dit unieke bakboek dat ik kreeg!

 

Het Zeeuwse Knop Bakboek

Dit mooie boek kreeg ik afgelopen zomer van Els en haar man Piet toen ze hier op bezoek kwamen. We kennen Els doordat ze ons bezocht toen we in Zweden woonden. Ze is daar een paar keer geweest. Daarvoor kenden we elkaar niet, ze had ons gevonden door mijn Zweedse blog. Daarna hadden we elkaar al een hele tijd niet gezien, een aantal jaren niet. Hoewel beiden in Nederland, toch erg ver uit elkaar. Wel een keer toen ze, inmiddels met man Piet, niet ver van ons op vakantie was in het oosten van het land, toen hebben ze ons daar bezocht en hebben we later nog een keer afgesproken bij het hotel waar ze toen logeerden. We hebben daar de hele avond lekker buiten op het terras gezeten. Daarna niet meer. 

Maar nu wonen we in Terneuzen en is Bergen op Zoom, waar ze wonen, dichtbij. 

We hebben ook alweer een tegenbezoek gebracht en vinden het erg leuk nu dichter bij elkaar te wonen.

Ik kreeg niet alleen dit bakboek, nee, Els had ook een bijzondere en lekkere cake gebakken in/met haar grote ronde bakblik in de vorm van een Zeeuwse knop (ook wel knoop genoemd). Én nog een mooi boeket. Wat een verwennerijen hè?!

Een Zeeuwse knop bakblik

Toen kwam er een maand of drie geleden een mevrouw uit dit appartementen- complex langs i.v.m. de komende tests van het brandalarmsysteem. Meteen viel me haar halsketting op met een Zeeuwse knop eraan. Het was een flinke knop, wel zo'n 4 cm doorsnede.  

Ter illustratie voor het idee...

Ik maakte er een leuke opmerking over en vroeg ook of ze het betreffende bakboek al kende. Nee, dat kende ze niet. Ik liet het haar zien en vroeg of ze het een paar dagen wilde lenen. Dat vond ze heel leuk en ging met het boek naar huis. 

Twee dagen later belde ze weer aan, dit keer met een plank met 4 Zeeuwse knop cakejes, dus gemaakt met kleine bakblikjes. Een maat voor 1 à 2 personen. Het kookboek kwam ook mee terug. De cakejes waren heerlijk en nu was ik ook gelijk op de hoogte van de kleine maat. Ik vond het toch zo aardig! Heb spijt dat ik er geen foto van gemaakt heb! Niet aan gedacht...

Als je het leuk vindt kun je hier alles lezen over de achtergrond in: 'het verhaal'. Indien gewenst kun je er ook bestellen. Nee, ik heb geen aandelen. 😂

De 'Mossel Mousse Knop' is het eerstvolgende dat ik wil maken, al was het maar om Peter een plezier te doen, die is gek op mosselen. Ik lust ze ook wel, maar niet zo hartstochtelijk als Peter. Ik zal het dan ook wel eten.

Ik bedenk me nu trouwens dat ik nog een zilveren ringetje heb met Zeeuwse knop. De maat is voor een groot kind, wat ik toen ook was. 

Ik kwam het onlangs nog tegen, alsmede een broche van of mijn moeder, of mijn oma met een Zeeuwse knop van ca. 3 cm. Dus het was in Nederland ook zeker populair, in elk geval in Noord-Holland waar ik opgegroeid ben.

  Fijne week!

Gon

Bijna de boot (ge)mist, uit het stof gehaald en nu al voorjaarssignalen!

Een dag of wat geleden was er laaghangende mist boven de Westerschelde, daarboven zag je gewoon mooi weer. 'Wat zie ik daar nu?' dacht ik in ene, 'Verdraaid dat is de brug van een schip, die komt boven de mist uit. De bemanning heeft dus mooi weer, maar ziet het schip niet of nauwelijks. Maar wat voor schip is het?' Na even gekeken te hebben in de app VesselFinder, wist ik dat het een containerschip was. Na later de foto bekeken te hebben, was ik weer teleurgesteld in de kwaliteit. Ik had het dichterbij gehaald en de meeuwen op het bijna drooggevallen stuk (het was laagwater) waren niet meer dan witte vlekjes. Mijn mobiel heeft kennelijk niet zo'n beste camera. En dus haalde ik iets eindelijk 'uit het stof '. 

In 2018 heb ik hem in Zweden ingepakt. Ook nog een andere kleine camera, die je zo in je zak kunt stoppen en die ook betere foto's maakt dan mijn huidige mobiel. Maar nu wilde ik mijn digitale Canon spiegelreflexcamera toch echt weer eens voor de dag halen. Ik had hem gelukkig vrij snel gevonden, want ja, van Zweden naar NL en in NL ook weer verhuisd, dus fijn dat hij hier in de kamer gewoon in een kast lag. Zou ik in Zweden alles wel bij elkaar hebben gedaan in z'n tasje? Spannend...

Nou, ik zag een hoop keukenpapier, dus maar eens kijken. Drie maal keukenpapier met iets erin...

Ja hoor, twee batterijen (een voor erin en een voor reserve), de oplader, het snoertje om aan te sluiten op laptop of pc. De SD kaarten lagen in het bureau wist ik. Dus ga ik er eerdaags weer eens mee aan de slag. Zal wel weer even wennen zijn de camera te pakken i.p.v. even lekker makkelijk de telefoon.

Het is gelukkig een camera die vrij eenvoudig in gebruik is.

Onderweg met wandelen of eropuit is je telefoon natuurlijk lekker makkelijk, want die heb je dan bij je en is lekker plat. De camera moet je natuurlijk om je nek hangen. Dus ja, hier in huis bij het raam leggen en onderweg dan om de nek of in een tas, maar dan alleen als ik erop uit ga om ook te fotograferen.

Deze foto is nog niet met de Canon gemaakt hoor, maar ze bloeien wel nu! Echt niet normaal toch? Ik weet niet beter of we zaten vroeger als kinderen in de tuin in zomerkleren, zo ergens tweede helft mei en in juni eer ze bloeiden, niet begin februari. We maakten dan wel een ketting van de madeliefjes met behulp van onze nagels en deden die om ons hoofd. Zouden kinderen dat tegenwoordig nog doen of zitten ze te gamen of wat dat ook???

geen eigen foto

Ik weet wel dat het hier altijd milder is qua weer, mede door de invloed van het water, dat 's winters vaak warmer is dan de omgevingstemperatuur. Maar ja, zo'n groot verschil geeft dat toch niet lijkt me. Hebben jullie ook al madeliefjes gezien? Ook de vogels hebben het voorjaar al in de bol. Vooral de merels zijn 's morgens al wat bezig met geluiden, ongeacht het weer, waar ik dan weer blij van word! Ik heb echt zin in het voorjaar, maar daarin zal ik niet de enige zijn!

                      Gon

geen eigen foto

RARA wat gaat daar??

Geen enerverende foto, want ja... mist.

Mist...

Januari, wat ga je snel en dat terwijl het helemaal geen mooi weer is geweest, integendeel. Ik ben de tel kwijt en weet niet hoeveel dagen het hier al wel niet mistig is. Volgens mij al wel zeker twee weken, met misschien een enkele keer eens wat beter zicht. Gelukkig heb ik nooit last van neerslachtigheid door bepaald weer, maar eens een zonnetje zou toch wel leuk zijn. Tot we hier gingen wonen had ik nog nooit een misthoorn (klik) gehoord, ik wist uiteraard wel van het bestaan, al was het maar omdat Peter gevaren heeft. Maar nu, in deze tijd, hoor ik het dus vaak. Waar je ook bent in Terneuzen, heerlijk in je bedje hier aan de Schelde of met de hond aan de wandel en aanmerkelijk verder van het water, je hoort de misthoorn eigenlijk overal even goed, ik bedoel het volume. Het is een erg lage toon en een lage toon reikt veel verder dan een hoge, vandaar. Het is ook zo; hoe lager de toon, hoe groter het schip.

Waarom nog steeds de misthoorn, met ook zeer geavanceerde apparatuur aan boord vraag je je af. Ondanks al die apparatuur verdwijnt de scheepshoorn toch niet naar het museum. In internationale wetgeving is vastgelegd dat schepen er gebruik van moeten maken. In de binnenvaart laten schippers bij minder dan een kilometer zicht op hoofdvaarwegen hun misthoorn schallen. In zijgeulen is dat bij een zicht van minder dan vierhonderd meter.
Op zee is het de gezagvoerder (kapitein) die bepaalt wanneer geluidssignalen worden gegeven. Hij is verantwoordelijk en moet zorgen voor een veilige vaart. Diensten bij mist zijn intensief. Het zicht is weg, waardoor men echt alleen op de radars en misthoorns is aangewezen. Daar heeft men ook lang voor getraind, dus is er goed mee om te gaan. Aan de stoten (kort of lang en combinaties daarvan plus de tussenpozen) kun je horen of het schip bijv. stoomopwaarts of stroomafwaarts vaart. En zo zijn er nog veel meer combinaties met betekenissen. Op de binnenwateren weer anders dan op zee.

Het is dus wel duidelijk dat het nostalgische geluid van de misthoorn nog niet snel zal verdwijnen. Dat de misthoorn nog altijd wordt gebruikt is simpel; het is verplicht, dus daar moet aan worden voldaan. Ondanks de radar en de marifoon aan boord is de hoorn extra om te kunnen horen waar andere schepen varen. Ook is er onderscheid te maken tussen grote en kleine schepen, en tussen stilliggende en varende voertuigen. 

Ik moet zeggen; ik heb er echt geen problemen mee, ook niet als ik het 's nachts hoor. Integendeel, ik vind het juist wel wat hebben, het ligt extra lekker met de wetenschap van het weer buiten, maar meestal slaap je er gewoon doorheen!

Nu ik deze post ga plaatsen heb ik dan uiteindelijk toch even de zon gezien. Ik wist vanmorgen (zondag) niet wat ik zag toen ik de gordijnen opendeed... ZON. Het duurde maar een paar uurtjes, maar goed, de zon is er nog 😀

                    Gon

Laagwater en geen mist. Wat je nog boven water ziet zijn mosselen.

Omkijkgeluk, dat ken ik goed!

Omkijkgeluk, ik ken meerdere soorten...

Op deze leeftijd, ik ben nu 70 jaar, heb je alle tijd om terug te kijken. Bijvoorbeeld op mijn fijne jeugd met liefdevolle ouders, op mijn leven tot ongeveer mijn 50e en op mijn leven daarna tot nu.

Als je verder leest in deze blogpost en eerdaags in een volgende over mijn omkijkgeluk, zul je me zeker wat beter leren kennen. Hoe ik hier in ene op kom... tja, door een filmpje op Facebook. Een filmpje geplaatst op de pagina van een groep over de woonplaats waar ik geboren en getogen ben. Ik ging het filmpje onbevangen kijken en binnen enkele seconden stroomden de tranen over m'n wangen, zoveel emotie! Ik had niet gedacht dat dit me zou overkomen. Ik raakte verslaafd aan het filmpje en de emotie blijft steeds komen. Zeer positieve emotie in dit geval! Het filmpje plaats ik ook.

De woonplaats waar ik opgegroeid ben is Aalsmeer. Zeg je Aalsmeer, dan zeg je bloemen! En ja hoor, mijn ouders hadden een bloemen- en plantenkwekerij. Het was hard werken voor mijn ouders. Snijbloemen: roos, anjer, dahlia, chrysant, forsythia, sering. Kamerplanten: stephanotis, saintpaulia (kaaps viooltje). Eénjarig plantgoed voor buiten als viool, leeuwenbek, mesem (ijsplantje), lobelia, segetum, alyssum, afrikaantje, salvia. Ik vergeet zeker het een en ander, maakt niet uit. Wat ze dus ook teelden en wat het meeste opbracht waren seringen en die teelt speelde, en speelt zich nog altijd de grootste tijd, van snoei tot kort voor de oogst (2 jaar), af op akkers van/in de Westeinderplassen. En dat maakte weer dat we veel op de Westeinderplassen waren en juist daar speelt het genoemde filmpje zich af. Destijds ging dat varen naar de Westeinderplassen met een zgn praam (klik). Een houten praam dus en in ons geval voortgedreven met een Volvo Penta buitenboordmotor en niet met een stok of i.d. Bovenop de buitenboordmotor zat een groot vliegwiel, dat met een lang koord aangetrokken moest worden. Ik weet nog goed dat mijn vader altijd een doosje zgn. spietjes bij zich had voor de motor, omdat die om de haverklap vervangen moesten worden. Als jonge kinderen gingen we altijd mee naar de seringenakkers. Mijn ouders gingen de seringen dan bijvoorbeeld pluizen (te kleine knoppen wegbreken, zodat de grote veel groter wordt), stokken bijsteken om touw rond het loof te doen, dit tegen afbreken met harde wind en aan het eind van het tweede seizoen rondsteken zodat ze uit de grond getrokken konden worden. Al die struiken gingen dan, met een grote kluit eraan, in de praam en naar de verwarmde bloemenkassen op de kwekerij, ongeveer 2 kilometer varen. Geforceerd in bloei brengen dus in de laatste maanden van het jaar. De kassen werden toen nog verwarmd met grote kolenkachels. Om de zoveel meter stond een kolenkachel (cokes) en mijn vader moest er ook 's nachts een paar keer uit om alle kachels bij te vullen. Al met al zeer arbeidsintensief! 

Nu eerst een paar foto's... (als je op een foto klikt wordt hij in een nieuw scherm vergroot  weergegeven)

Op bovenstaande foto ben ik vijf jaar en geeft mijn moeder mijn broertje Wim de borst. Hier waren we dus met de praam naar een natuurstukje gevaren op de Westeinderplassen en niet naar de seringenakkers. Het was vast op een zondag. M'n vader had een soort van schermpje om een boom gedrapeerd. Tussen mijn broer Wim en mij zit een leeftijdsverschil van vijf jaar. Dat lijkt aardig wat, maar tot ons grote verdriet was mijn broertje, dat tussen ons in geboren was, overleden toen hij 10 maanden was. Door dit grote verdriet had het leven voor mijn ouders veel van z'n glans verloren. En toen kwam Wim en hij was zo welkom!

Zo jullie kunnen zien was het een soort kamperen met en ook wel in de praam. Op deze foto wordt er thee gezet. 

Op deze foto, op een meer open plek op de plassen genomen, ben ik (6 jaar) en aan het zwemmen met mijn vader. 

Op deze foto ook zes jaar, lekker aan
het wisselen, de kat op schoot en
toen dus al gek op dieren.

Heel veel jaren later ging ik met een kano de plassen op. Toen vanaf de Leimuiderdijk in Rijsenhout waar ik toen woonde en zo vanaf thuis de kano naar de steiger kon dragen en peddelen heen. Niet in het weekend, tenzij 's morgens vroeg. Dan te druk met toeristen; vrnl mensen met kruisers uit Amsterdam en Den Haag. Dus meestal doordeweeks. Met de kano kon je ook in de kleinste slootjes, omdat ze zo ondiep zijn dat het niet kan met een buitenboord- of andere motor. Het was dan echt net of je in de rimboe was en dat zal nu nog wel zo zijn.

Zo tegen mijn vijftigste moest ik het kanoën helaas opgeven i.v.m. schouder- klachten. Dat was echt ZO jammer, want juist dat vond ik nu zo heerlijk. Ook wel met wat minder weer en golfslag, harder werken dus. Een paar jaar geleden heb ik me aan de rechterschouder laten opereren. Inmiddels had ik zoveel last dat ik er nagenoeg niet meer op kon slapen en er ook niet veel meer mee kon doen. Ik dacht dat ik daarna alles gelijk weer kon, maar dat heeft toch nog zeker een half jaar geduurd en was hard werken met/bij fysio.

Nu zal ik hieronder de video (filmpje) plaatsen met toestemming van en dank aan Kick Spaargaren, de maker. Geluid ook aan zetten hoor voor de stemming 😃

De Westeinderplassen bestaan uit de Grote Poel, de Kleine Poel en daar tussenin een brede strook met akkers bereikbaar per boot. De akkers zijn seringenakkers, verwilderde akkers en akkers voor recreatie. 

Vanaf bijv. 1:57 - 2:04 zie je seringenakkers. Wanneer je nu op je telefoon leest... laat de video dan in volledig scherm afspelen (met geluid!), anders is alles zo ini mini.

De tekst gaat onder de video nog kort even verder...

Dit was mijn reactie op het filmpje op Facebook toen ik het net bekeken had:

'Reuze bedankt voor deze heerlijke beelden! Ben er zeer blij mee. Ik ben al een poos weg uit Aalsmeer en ook niet meer heel dichtbij. Maar dit filmpje bracht gewoon heel veel emoties bij me los (de muziek was daar mede een beetje debet aan) en bracht geweldige jeugdherinneringen naar boven. Mijn ouders hadden seringenakkers op de Westeinder en als kinderen gingen mijn broer en ik geregeld mee met de praam als ze seringen gingen pluizen, of rondsteken, of netten spannen en zo meer. Later ging ik er vaak met de kano op uit op de Westeinder. Dan wel op dagen dat er weinig toerisme was of 's avonds. Geweldig was dat!'

Mijn moeder met Wim en ik met mijn schildpadpop die ik Anja had genoemd.

Aalsmeer, eens zo'n leuk groen dorp! Nu zou ik er echt niet meer willen wonen, zo  verstedelijkt. Je kent het amper terug. Maar de Westeinderplassen zijn en blijven nog altijd een bezoekje waard, dat bewijst de video nog maar weer eens! 

Resumerend kan ik dus zeggen dat ik zo'n 48 jaar aan en nabij het water heb gewoond, bij mijn ouders op de kwekerij die omgeven was door water en aan de Ringvaart van de Haarlemmermeerpolder lag (in Aalsmeer) en later zelfstandig in Rijsenhout bij het open stuk met doorgang naar de Grote Poel. Op mijn 48e verliet ik die omgeving en kon me eigenlijk geen plek zonder water voorstellen. Maar ja, mijn sterrenbeeld is dan ook Kreeft, hoewel die toch zout water zullen preferen. Voor deze Kreeft maakt het niet uit, zoet of zout... Deze Kreeft is trouwens ook gek op bossen.

Eerdaags een keer meer over later na deze fase, maar de eerstvolgende keer eerst weer wat over Zeeuws-Vlaanderen.

Tot dan!
                   Gon

PS 

- Lees je de blog op je telefoon of tablet, kies dan voor de internetversie anders krijg je maar een deel van de blog te zien en dat is jammer. Je kunt hiervoor onderaan de post op internetversie klikken.

-  Een reactie plaatsen vind ik erg leuk, wel graag met minimaal je voornaam!

 

- Wil je een reactie geven, dat kan hier onderaan bij opmerkingen of reactie plaatsen. 

- Wanneer je mijn blog wilt volgen kan dat op verschillende manieren. Eén daarvan is mij je emailadres te geven, zodat ik je op de mailinglist kan zetten, dan krijg je automatisch een mailtje als er een nieuw bericht is geplaatst.

 

Ieder z'n vlag

 

Misschien was deze vlag al wel opgevallen, precies in het midden van bovenstaande header van de blog; de vlag van Zeeuws-Vlaanderen.

 

Alle provincies hebben hun eigen vlag, maar er zijn ook veel streken in die provincies die hun eigen vlag hebben. Hiervoor woonden wij bijna vier jaar in de Achterhoek in Gelderland en in die tijd kreeg die streek ook een eigen vlag, ontworpen door een bewoner. Deze vlag is niet officieel goedgekeurd en dus niet erkend. Wel, Zeeuws-Vlaanderen heeft dus ook een eigen vlag. De vlag is de officiële vlag van de landstreek Zeeuws-Vlaanderen in het zuiden van Zeeland en in 2009 ontworpen door Dingeman de Koning. 

De vlag bestaat uit drie kleuren; rood, blauw en geel. Het bovenste deel bestaat uit rode en witte lijnen. Deze komen voor op de vlag van Sluis en symboliseren deze gemeente. Onderin zijn er blauwe en witte lijnen, deze symboliseren Terneuzen en zijn ook afkomstig uit de vlag van deze gemeente. Het gele middenstuk en de leeuw komen uit de vlag van het vestingstadje Hulst en symboliseren deze ook. Eerder was er een ander ontwerp voor de vlag, maar dat werd afgekeurd door de Hoge Raad van Adel. 

Alle foto's in de header van deze blog zijn foto's gemaakt in Zeeuws Vlaanderen en in de loop der tijd zal ik over veel van die foto's, waarvan overigens niet alle door mijzelf zijn gemaakt, vertellen. Zeeuws-Vlaanderen 'hangt er altijd maar een beetje bij', maar heeft veel meer te bieden en er is meer te genieten dan veel mensen denken...

                    Gon

Langs de Schelde...

Voor Peter en mij iets om naar uit te kijken. De eerste uitzending is zaterdag 4 januari a.s. om 20:40 uur op NPO2, morgen dus!

'Na de Rijn, de Maas en de IJssel, gaat Huub Stapel nu ook Langs de Schelde. De rivier legt een reis van 350 kilometer af, door Frankrijk, België en Nederland en mondt uit in de Noordzee. In de vijf afleveringen kijkt de presentator naar de schoonheid, de kracht en de impact van het water. Onderweg spreekt hij onder meer schippers en bewoners langs de oevers.' Aldus Omroep Max.

HIER (klik) kun je er alles over lezen op de site van Omroep Max.

Nu we hier aan de Westerschelde wonen en hem de hele dag vanuit het raam kunnen bewonderen, ben ik/zijn wij ook erg geïnteresseerd in hoe de reis van de rivier was voor hij hier langskomt. De oorsprong en de reis. De vijfde en laatste aflevering zal dan over de Westerschelde hier zijn tot hij uitmondt in de Noordzee. 

De uitzendingen over de Rijn, de Maas en de IJssel waren ook interessant, dus we verwachten er wat van. Leuk! 

Wie weet ook iets voor jou...

Gon