Jantje lacht, Jantje huilt... maar ook over het genieten van de 'dingen' om je heen

Over het leven, over moeilijke momenten en over kunnen genieten van mooie dingen om je heen...

Ja, zo gaat dat in het leven. Mooie tijden, maar ook zeker droevige tijden. We hebben erg verdrietige weken achter de rug na drie overlijdens in twee weken. Van twee kwamen de rouwkaarten zelfs op dezelfde dag. Bizar! Je weet dat bij het ouder worden ook steeds vaker geliefden en kennissen om je heen wegvallen en dat doet je dan ook weer beseffen dat jouw tijd ook steeds dichterbij komt. De kring om je heen wordt steeds kleiner. Nu zijn we nog niet echt bejaard, maar dat hoef je ook niet altijd te zijn. De mensen die ons ontvielen waren 69, 70 en 82 jaar. Niet stokoud dus. Ik was echt zo down en verdrietig, ik kon aan bijna niets anders denken dan aan de overledenen.

Zelf hadden we al een poosje veel op papier staan voor wat onze uitvaarten en de afhandeling betreft. Dat hebben we weer eens voor de dag gehaald, adressen aangepast, wensen een klein beetje aangepast. Dus dat kon geen kwaad. Ik ben weer een beetje bijgekomen van alles en het weer werkt zo mee!!! Ja, dat kan best schelen. De wandelingen (4x daags) met onze hond Sam zijn dan dubbel genieten, want wat heerlijk nu met dit mooie weer!

Lepelaar

Schreef ik een poosje geleden dat ik hier aan de Westerschelde helemaal verliefd was geworden op de Wulp, daar zijn de lepelaars bijgekomen en ook de zwartkop meeuwen (die van de leuke geluiden als ze 's avonds laat in het donker op het water dobberen en hele gesprekken voeren). Natuurlijk had ik daarvoor ook al voorliefde voor bepaalde vogels, maar toen woonden we niet aan de kust. Ik vond ook al heel lang aalscholvers geweldig (die komen hier trouwens ook voor, je ziet ze in zout en in zoet water), de karekiet, spreeuwen en kauwen. Het roodborstje niet te vergeten en het winterkoninkje. Eigenlijk vind ik brutale vogels altijd juist heel leuk, dus bijv. de spreeuwen en de kauwen. Ik kan bijvoorbeeld in het najaar enorm genieten wanneer een groep spreeuwen die op doorreis is naar het zuiden, neerstrijkt in een boom of struik met bessen en die in een dag leeg eten. Hebben jullie dat wel eens gezien en vooral gehoord? Hun aanwezigheid en getjilp, zo geweldig leuk en gezellig dat het is!

De lepelaars, ik heb ze nooit eerder zo dichtbij gezien als nu sinds we hier wonen. Kan ze zo zien als ik uit het kamerraam kijk wanneer ze fourageren bij laagwater. Dan de verrekijker erbij om van nog dichterbij te kunnen zien. Verveelt nooit. Ik heb dan ook zo genoten van KLIK: Deze prachtige film over de lepelaars! Eindelijk eens te weten hoe ze trekken in voor- en najaar en waar ze overwinteren. Er is de laatste jaren heel veel gedaan om de lepelaar voor uitsterven te behoeden. Daar had en heeft Nederland een enorm groot aandeel in dat ik niet had verwacht. Geweldig!

Zo is ook deze documentaire (engelstalig) erg interessant en de moeite waard: 

Afijn, morgen en overmorgen ga ik er weer op uit, sightseeing Gon, buitendijks en in de polder. Lekker in een T-shirt op de scooter, want het wordt aardig warm. Dat wordt genieten. Mocht er dus de komende twee dagen hier door jullie niet veel gelezen of gereageerd worden, dan hoop ik dat jullie dat misschien ook wel aan het doen zijn. Geniet!

Waarom nu toch die veertjes???

 

Ben te laat met deze blogpost naar m'n zin. Het kwam er gewoon niet eerder van, jammer. Mensen die al wat langer geleden mijn Zweedse blog volgden, kennen het al wel, deze zelfgemaakte paaswens met veertjes. Het is namelijk typisch Zweeds. Andere gebruiken in Zweden, geen paashaas, nee, echt anders. Voor wie het leuk lijkt te lezen over de geschiedenis en de hedendaagse gebruiken van Pasen in Zweden, is het voor mij het makkelijkst om een blogpost van mijn Zweedse blog hier te delen. Dus als je nog eens een verloren momentje hebt gedurende deze dagen; klik hierop:  Bijgeloof

Gezellige dagen gewenst!

Gon

Om te janken zo mooi...

 

Wat een heerlijk weer is het de laatste tijd. Echt weer om er eens op uit te gaan, alleen die wind, steeds vrij krachtig tot hard. Daardoor is het aan de Schelde toch wel iets minder aangenaam, dus maar wat verder achter de dijk blijven. Door het zonovergoten beeld vanuit huis had ik echter echt zo'n zin om buitendijks te rijden! Daar kan ik enorm van genieten. Officieel is het een zgn. 'Eigen weg' en ben je er op eigen risico volgens het bordje. Je mag er alleen te voet of op de fiets zijn. Ook met een scootmobiel of elektrisch aangedreven scooter. 

Mijn eerste 'echte' fiets kreeg ik voor en op mijn vijfde verjaardag. Ik weet nog heel goed dat hij donkerblauw was (blauw was en is nog altijd een lievelingskleur) en van de pyama (ik kreeg de fiets al snel na het opstaan) was de hoofdkleur geel. De fiets stond verstopt onder een deken tegen de poppenwieg aan. Natuurlijk was ik heel blij en apetrots met de fiets. Later bleek echter wel dat ik toch niet echt zo van fietsen hield en het als een noodzakelijk kwaad zag om ermee naar school te gaan. 

Wandelen, daar hield ik heel erg van en heb dan ook heel veel kilometers gelopen met goede wandelschoenen. Bijvoorbeeld veel in de duinen tussen Zandvoort en Langevelderslag, een prachtig natuurgebied met ook zeer fraaie oude binnenduinen. En in Zweden natuurlijk! Dus een fiets was niet aan mij besteed. Toen we eenmaal hier in Terneuzen woonden, dacht ik dat ik het toch maar eens moest proberen, mocht een fiets lenen en overnemen als het beviel. Maar nee, het beviel niet en mijn benen en conditie wilden ook niet. Laat mij maar 4 x daags heerlijk met de hond wandelen, maar fietsen... nee. Dus toen kwam de scooter waar ik al eens over schreef. 

Donderdag was het best warm, 22 graden zelfs, de wind was NO 3 en dus best nog wel stevig. Maar ik MOEST en zou buitendijks langs de Schelde en door het achterland (polderland) terug. Zo, wat heb ik intens genoten, heerlijk!! Het was gelukkig laagwater, want dan is het op z'n mooist in mijn ogen. 

Rechts het polderland en linksonder de buitendijkse weg. Ik sta hier dus op een op- en afrit van de ene naar de andere weg. Een eind verder dus weer over de dijk gegaan naar het achterland en daar zie je toch echt dat het voorjaar is. Wanneer je op een foto klikt kun je ze allemaal groot en dus veel mooier zien.

Ik zag ook dat er al aardig wat aardappels gepoot zijn en dat er ingezaaid is (en soms al opkomt). Het zal allemaal nog verder losbarsten de komende tijd. Om te janken zo mooi!

Ook dit lied van Maarten van Roozendaal dat hierover gaat. Helaas is hij op 51-jarige leeftijd overleden aan longkanker. Zijn image (altijd met een sigaret) is hem noodlottig geworden. Geniet van dit prachtige lied. Er is ook een uitvoering met een orkest, echt heel mooi. Staat ook op YouTube. 

Tot een volgende keer...

 

Arrival of the birds...

Kraanvogels balts

Het is even geleden dat ik hier schreef. Ik had niet zoveel zin omdat Peter een poosje niet zo lekker was en omdat Sam, onze hond, ook helemaal niet in orde was. Met Peter gaat het weer goed en met Sam een stuk beter. Het mooie weer is me niet ontgaan natuurlijk en ook wel van genoten. Wat opvalt is dat er alweer aardig wat vogels terug zijn. Wanneer ik Sam 's avonds laat uitlaat langs de Schelde, hoor ik alweer heel veel gekwebbel. Ik kan ze dan niet zien, alleen horen, een soort vogels dat pas is neergestreken en waarvan ik vermoed dat het een meeuwensoort is, maar omdat ik dit 'gekwebbel' niet eerder gehoord heb, weet ik niet welke soort. Het is echt net of ze constant in gesprek zijn en de geluiden lijken dan, met een klein beetje fantasie, echt op onze woorden JA en NOU! Zo ontzettend leuk. Mocht iemand begrijpen welke geluiden ik bedoel en weten welke vogels dit zijn, houd ik me aanbevolen. Omdat ik het tijdens zowel laag- als hoogwater hoor, moet het wel zo zijn dat de vogels dobberen. Het komt namelijk van iets verder van de oever. Tevens daarom zouden het goed meeuwen kunnen zijn die nu eens niet krijsen, maar heel gezellig kwebbelen. Ben benieuwd of iemand dit herkent.

Er zijn er onder jullie die wel weten dat ik enorme heimwee heb naar Zweden, Lapland waar we zo'n 10 jaar woonden. Je kunt proberen je ertegen te verzetten en je verstand gebruiken omdat het nu eenmaal op deze leeftijd en met de lichamelijke gezondheid van beiden te zwaar is, echter, de heimwee krijg ik daar niet mee weg. Ik kan geen knop omdraaien en laat het maar komen als het komt, daarbij kunnen de tranen over mijn wangen lopen bij het zien van foto's of video's uit die tijd. Heb op veel plaatsen (nu op de 8e en dat blijft ook de laatste) gewoond, maar de tien jaar in Zweden waren voor mij qua wonen en leven echt de meest geweldige!!! Daardoor moet ik in de tijd van de vogeltrek in het voorjaar ook altijd aan de kraanvogels denken die in zeer groten getale naar het noorden van Zweden trekken. Maar eerst verzamelen ze bij 'Hornborgasjön' in Zweden. Ze worden daar dagelijks geteld en 16.000 op een dag is heel gewoon. Er zijn dan ook altijd webcamera's online en dan weet je niet wat je ziet. Ook andere zomergasten natuurlijk, bijv. de wilde zwanen. Momenteel valt er nog niet veel te beleven daar bij Hornborgasjön zag ik op de webcamera's, maar dat zal niet meer zo lang duren. 

Ik kom hier eigenlijk op doordat iemand (Ingrid) een mooi filmpje had gemaakt op het Noordzeestrand en geplaatst op Facebook. Heeeeel vroeg gefilmd, de zon nog onder de horizon, maar al wel de oranje gloed aan de horizon en het geluid van honderden of duizenden water- en waadvogels. Geweldig! En zo kwam ik op de trekvogels en een video 'The arrival of the birds'. Door mij al tig keer bekeken. Oorspronkelijk van Walt Disney. Maar ooit heeft iemand er deze prachtige video mee gemaakt. Het begint met flamingo's, maar rond 2 minuten gaat het over naar kraanvogels met close-ups vanuit de lucht, echt geweldig mooi!  Ik raak er altijd ontroerd door de beelden in combinatie met de prachtige muziek.

Onder deze lange versie staat een video met alleen de kraanvogels en het beeld is daarin veel scherper dus mooier! Wel andere muziek.

Op mijn Zweedse blog schreef ik vaak over de kraanvogels, je kunt er wat lezen als dat je leuk lijkt door HIER te klikken. Linken naar de webcamera's werken niet meer op de Zweedse blog. Er staat een link hieronder in de reacties.

Toen we in Zweden woonden hadden we altijd een aardappelveldje. Op een dag keek ik uit het toiletraam naar buiten en zag ze tussen de, nog niet zo heel lang daarvoor gepootte aardappels met nog kort loof, lopen, pikken en eten. Vader, moeder en een jong. Ik pakte snel m'n camera, zoomde in en hoopte dat ik het dichtbij genoeg kon krijgen. Erachter staat het huisje van (altijd behulpzame oude) buurman Clas. We hebben ze maar hun gang laten gaan. Later hoorden we van buurman Clas dat ze al zijn aardappels de week ervoor ook al verorberd hadden en dat hij besloten had geen aardappels meer te poten het jaar daarop. 

Klik maar op de foto voor groter formaat, dan zie je ze alle drie.

Pootaardappels opgegeten en het jonge loof laten liggen als dank 😂

In Nederland komen ze ook steeds meer voor. Voor het eerst hoorde ik over het Fochteloërveen waar ze toen broedden. Wel... we gaan ons verheugen op het voorjaar met alles waar we dan van kunnen genieten; bloemen, planten, jonge dieren, enz. enz... 

                     Gon

Echt iets aparts, dit unieke bakboek dat ik kreeg!

 

Het Zeeuwse Knop Bakboek

Dit mooie boek kreeg ik afgelopen zomer van Els en haar man Piet toen ze hier op bezoek kwamen. We kennen Els doordat ze ons bezocht toen we in Zweden woonden. Ze is daar een paar keer geweest. Daarvoor kenden we elkaar niet, ze had ons gevonden door mijn Zweedse blog. Daarna hadden we elkaar al een hele tijd niet gezien, een aantal jaren niet. Hoewel beiden in Nederland, toch erg ver uit elkaar. Wel een keer toen ze, inmiddels met man Piet, niet ver van ons op vakantie was in het oosten van het land, toen hebben ze ons daar bezocht en hebben we later nog een keer afgesproken bij het hotel waar ze toen logeerden. We hebben daar de hele avond lekker buiten op het terras gezeten. Daarna niet meer. 

Maar nu wonen we in Terneuzen en is Bergen op Zoom, waar ze wonen, dichtbij. 

We hebben ook alweer een tegenbezoek gebracht en vinden het erg leuk nu dichter bij elkaar te wonen.

Ik kreeg niet alleen dit bakboek, nee, Els had ook een bijzondere en lekkere cake gebakken in/met haar grote ronde bakblik in de vorm van een Zeeuwse knop (ook wel knoop genoemd). Én nog een mooi boeket. Wat een verwennerijen hè?!

Een Zeeuwse knop bakblik

Toen kwam er een maand of drie geleden een mevrouw uit dit appartementen- complex langs i.v.m. de komende tests van het brandalarmsysteem. Meteen viel me haar halsketting op met een Zeeuwse knop eraan. Het was een flinke knop, wel zo'n 4 cm doorsnede.  

Ter illustratie voor het idee...

Ik maakte er een leuke opmerking over en vroeg ook of ze het betreffende bakboek al kende. Nee, dat kende ze niet. Ik liet het haar zien en vroeg of ze het een paar dagen wilde lenen. Dat vond ze heel leuk en ging met het boek naar huis. 

Twee dagen later belde ze weer aan, dit keer met een plank met 4 Zeeuwse knop cakejes, dus gemaakt met kleine bakblikjes. Een maat voor 1 à 2 personen. Het kookboek kwam ook mee terug. De cakejes waren heerlijk en nu was ik ook gelijk op de hoogte van de kleine maat. Ik vond het toch zo aardig! Heb spijt dat ik er geen foto van gemaakt heb! Niet aan gedacht...

Als je het leuk vindt kun je hier alles lezen over de achtergrond in: 'het verhaal'. Indien gewenst kun je er ook bestellen. Nee, ik heb geen aandelen. 😂

De 'Mossel Mousse Knop' is het eerstvolgende dat ik wil maken, al was het maar om Peter een plezier te doen, die is gek op mosselen. Ik lust ze ook wel, maar niet zo hartstochtelijk als Peter. Ik zal het dan ook wel eten.

Ik bedenk me nu trouwens dat ik nog een zilveren ringetje heb met Zeeuwse knop. De maat is voor een groot kind, wat ik toen ook was. 

Ik kwam het onlangs nog tegen, alsmede een broche van of mijn moeder, of mijn oma met een Zeeuwse knop van ca. 3 cm. Dus het was in Nederland ook zeker populair, in elk geval in Noord-Holland waar ik opgegroeid ben.

  Fijne week!

Gon

Bijna de boot (ge)mist, uit het stof gehaald en nu al voorjaarssignalen!

Een dag of wat geleden was er laaghangende mist boven de Westerschelde, daarboven zag je gewoon mooi weer. 'Wat zie ik daar nu?' dacht ik in ene, 'Verdraaid dat is de brug van een schip, die komt boven de mist uit. De bemanning heeft dus mooi weer, maar ziet het schip niet of nauwelijks. Maar wat voor schip is het?' Na even gekeken te hebben in de app VesselFinder, wist ik dat het een containerschip was. Na later de foto bekeken te hebben, was ik weer teleurgesteld in de kwaliteit. Ik had het dichterbij gehaald en de meeuwen op het bijna drooggevallen stuk (het was laagwater) waren niet meer dan witte vlekjes. Mijn mobiel heeft kennelijk niet zo'n beste camera. En dus haalde ik iets eindelijk 'uit het stof '. 

In 2018 heb ik hem in Zweden ingepakt. Ook nog een andere kleine camera, die je zo in je zak kunt stoppen en die ook betere foto's maakt dan mijn huidige mobiel. Maar nu wilde ik mijn digitale Canon spiegelreflexcamera toch echt weer eens voor de dag halen. Ik had hem gelukkig vrij snel gevonden, want ja, van Zweden naar NL en in NL ook weer verhuisd, dus fijn dat hij hier in de kamer gewoon in een kast lag. Zou ik in Zweden alles wel bij elkaar hebben gedaan in z'n tasje? Spannend...

Nou, ik zag een hoop keukenpapier, dus maar eens kijken. Drie maal keukenpapier met iets erin...

Ja hoor, twee batterijen (een voor erin en een voor reserve), de oplader, het snoertje om aan te sluiten op laptop of pc. De SD kaarten lagen in het bureau wist ik. Dus ga ik er eerdaags weer eens mee aan de slag. Zal wel weer even wennen zijn de camera te pakken i.p.v. even lekker makkelijk de telefoon.

Het is gelukkig een camera die vrij eenvoudig in gebruik is.

Onderweg met wandelen of eropuit is je telefoon natuurlijk lekker makkelijk, want die heb je dan bij je en is lekker plat. De camera moet je natuurlijk om je nek hangen. Dus ja, hier in huis bij het raam leggen en onderweg dan om de nek of in een tas, maar dan alleen als ik erop uit ga om ook te fotograferen.

Deze foto is nog niet met de Canon gemaakt hoor, maar ze bloeien wel nu! Echt niet normaal toch? Ik weet niet beter of we zaten vroeger als kinderen in de tuin in zomerkleren, zo ergens tweede helft mei en in juni eer ze bloeiden, niet begin februari. We maakten dan wel een ketting van de madeliefjes met behulp van onze nagels en deden die om ons hoofd. Zouden kinderen dat tegenwoordig nog doen of zitten ze te gamen of wat dat ook???

geen eigen foto

Ik weet wel dat het hier altijd milder is qua weer, mede door de invloed van het water, dat 's winters vaak warmer is dan de omgevingstemperatuur. Maar ja, zo'n groot verschil geeft dat toch niet lijkt me. Hebben jullie ook al madeliefjes gezien? Ook de vogels hebben het voorjaar al in de bol. Vooral de merels zijn 's morgens al wat bezig met geluiden, ongeacht het weer, waar ik dan weer blij van word! Ik heb echt zin in het voorjaar, maar daarin zal ik niet de enige zijn!

                      Gon

geen eigen foto

RARA wat gaat daar??

Geen enerverende foto, want ja... mist.

Mist...

Januari, wat ga je snel en dat terwijl het helemaal geen mooi weer is geweest, integendeel. Ik ben de tel kwijt en weet niet hoeveel dagen het hier al wel niet mistig is. Volgens mij al wel zeker twee weken, met misschien een enkele keer eens wat beter zicht. Gelukkig heb ik nooit last van neerslachtigheid door bepaald weer, maar eens een zonnetje zou toch wel leuk zijn. Tot we hier gingen wonen had ik nog nooit een misthoorn (klik) gehoord, ik wist uiteraard wel van het bestaan, al was het maar omdat Peter gevaren heeft. Maar nu, in deze tijd, hoor ik het dus vaak. Waar je ook bent in Terneuzen, heerlijk in je bedje hier aan de Schelde of met de hond aan de wandel en aanmerkelijk verder van het water, je hoort de misthoorn eigenlijk overal even goed, ik bedoel het volume. Het is een erg lage toon en een lage toon reikt veel verder dan een hoge, vandaar. Het is ook zo; hoe lager de toon, hoe groter het schip.

Waarom nog steeds de misthoorn, met ook zeer geavanceerde apparatuur aan boord vraag je je af. Ondanks al die apparatuur verdwijnt de scheepshoorn toch niet naar het museum. In internationale wetgeving is vastgelegd dat schepen er gebruik van moeten maken. In de binnenvaart laten schippers bij minder dan een kilometer zicht op hoofdvaarwegen hun misthoorn schallen. In zijgeulen is dat bij een zicht van minder dan vierhonderd meter.
Op zee is het de gezagvoerder (kapitein) die bepaalt wanneer geluidssignalen worden gegeven. Hij is verantwoordelijk en moet zorgen voor een veilige vaart. Diensten bij mist zijn intensief. Het zicht is weg, waardoor men echt alleen op de radars en misthoorns is aangewezen. Daar heeft men ook lang voor getraind, dus is er goed mee om te gaan. Aan de stoten (kort of lang en combinaties daarvan plus de tussenpozen) kun je horen of het schip bijv. stoomopwaarts of stroomafwaarts vaart. En zo zijn er nog veel meer combinaties met betekenissen. Op de binnenwateren weer anders dan op zee.

Het is dus wel duidelijk dat het nostalgische geluid van de misthoorn nog niet snel zal verdwijnen. Dat de misthoorn nog altijd wordt gebruikt is simpel; het is verplicht, dus daar moet aan worden voldaan. Ondanks de radar en de marifoon aan boord is de hoorn extra om te kunnen horen waar andere schepen varen. Ook is er onderscheid te maken tussen grote en kleine schepen, en tussen stilliggende en varende voertuigen. 

Ik moet zeggen; ik heb er echt geen problemen mee, ook niet als ik het 's nachts hoor. Integendeel, ik vind het juist wel wat hebben, het ligt extra lekker met de wetenschap van het weer buiten, maar meestal slaap je er gewoon doorheen!

Nu ik deze post ga plaatsen heb ik dan uiteindelijk toch even de zon gezien. Ik wist vanmorgen (zondag) niet wat ik zag toen ik de gordijnen opendeed... ZON. Het duurde maar een paar uurtjes, maar goed, de zon is er nog 😀

                    Gon

Laagwater en geen mist. Wat je nog boven water ziet zijn mosselen.