Ook zo'n zin...?

Hebben jullie ook zo'n zin in de kersttijd? Ik heb altijd al zin in de kerstperiode en dit jaar nog eens extra. Vorig jaar was ik ziek vanaf 7 december en stond begin maart pas weer voor het eerst buiten. Dus van kerst vieren kwam niets, geen kerstboom, geen lichtjes en zo en zo... de dag voor kerst kwam ik uit het ziekenhuis en Peter had voor een heel mooi kerststuk gezorgd. Peter was rolstoelgebonden, en nu eigenlijk ook nog steeds, het lopen met de beenprothese gaat nagenoeg niet meer, maar iemand had het voor hem gekocht. Over die iemand (Fred) ga ik het verderop in deze blogpost nog even hebben. Gelukkig ben ik altijd op tijd met kerstkaarten schrijven, dus die lagen al klaar en konden zo op de post. Nu ben ik dus ook bezig met kerstkaarten schrijven en weet je dat ik daar ook altijd nog veel plezier in heb! Ik moet wel zeggen dat er in de loop der tijd, door de komst van internet/e-mail, wel veel minder te schrijven valt. Bij ons is het aantal kerstkaarten verzenden/ontvangen zeker gehalveerd! Niks aan! Ik hecht ook minder waarde aan kerstgroeten via mail, tenzij het van iemand komt die de eindjes aan elkaar moet knopen. De postzegels zijn best wel duur tegenwoordig. Maar een enkeling stuurt slechts één bericht met in CC alle andere geadresseerden. Eén klik op de knop en alle familie/vrienden/ kennissen hebben een kerstgroet gekregen, dezelfde onpersoonlijke kerstgroet. Zo een is voor mij niets waard, echt niet. Ervaren jullie dat ook zo?

Kersttijd... kerstkaarten schrijven en ontvangen, de boom versieren, overal lichtjes, kerstmuziek en All you need is love van Robert ten Brink kijken, een heerlijke tranentrekker. Althans, ik heb daar altijd snel last van. Kan ik nog zo op mijn kiezen bijten omdat ik het niet wil laten merken, het lukt niet om dat tegen te houden. Ik ben vast en zeker niet de enige.

Nog even terugkomen op Fred... Ik was dus zo'n drie maanden ziek en kon beslist Sam niet uitlaten. Ook Peter niet, die was immers rolstoelgebonden en al zou hij hebben kunnen lopen met de prothese, heel handig is het niet om met een stok en de hond te lopen. Daardoor zaten we enorm met onze handen in het haar! Hoe moest dat nu? Ik kon er niet van slapen, zag Sam al in een asiel of pension verblijven en moest er zo om huilen. We woonden ook nog niet lang hier in Zeeuws Vlaanderen, hebben hier geen familie of vrienden dichtbij wonen en het sociale leven moest nog opgebouwd worden. Ik had wel eens met Fred gesproken als hij de hond uitliet, zij wonen ook in dit appartementencomplex. Op een dag vertelde hij dat hij en zijn vrouw Irene hun hond Kyra in moesten laten slapen. Dat was een emotioneel moment kan ik je zeggen! Toen wij zelf de hond niet uit konden laten, was dat nog maar een maand geleden, dus ja, konden we dat wel van hem vragen? We wisten ook niet voor hoe lang het zou zijn. Toch de stoute schoenen aangetrokken en Peter heeft hen gebeld. Fred wilde Sam met plezier uitlaten, wat waren we blij!!! Drie maanden lang heeft Fred Sam 4 x daags uitgelaten! Sam was er snel aan gewend, wist al snel de tijden en lag dan al naar de deur te kijken. Waar vind je nog zoiets, iemand die dat voor je doet??? Nou hier dus, vlakbij! Ik ben nog altijd dankbaar, ook naar Fred zijn vrouw Irene. Toen ik zelf weer ging proberen Sam uit te laten in maart, gingen Fred en Irene een reisje maken met hun camper. 'Ik zal het missen', zei Fred, doelend op het uitlaten van Sam. Inmiddels hebben ze ook weer een hond genomen, wel een kleinere ivm het ouder worden, een Jack Russell via het asiel hier en ze luistert naar de naam Snoopy. Vanmiddag komen ze trouwens op bezoek met z'n 3-en, gezellig...

 Gon

PS 

-  Een reactie plaatsen vind ik erg leuk, wel graag met minimaal je voornaam.

 

- Wil je een reactie geven, dat kan hier onderaan bij opmerkingen of reactie plaatsen. 

- Wanneer je mijn blog wilt volgen kan dat op verschillende manieren. Eén daarvan is mij jouw emailadres te geven, dan krijg je automatisch een mailtje als er een nieuw bericht is geplaatst.

 

- Lees je de blog op je telefoon of tablet, kies dan voor de internetversie anders krijg je maar een deel van de blog te zien en dat is jammer.