Kerstavond, een kort filmpje en een kort kerstverhaaltje...

Nog even een berichtje zo voor kerstavond. Maar eerst een filmpje uit 2013 van een minuut of twee, een filmpje dat ik toch zo leuk vond en nog altijd vind. Eigenlijk is het een reclamefilmpje van John Lewis, een keten van warenhuizen in Groot Brittannië. Het gekke is dat ik er nog altijd (ik kijk het elke kerst) een beetje emotioneel van word, zo leuk en mooi... Ik vind het ook een kunstwerkje, want het is helemaal met de hand gemaakt zeg maar. Een giga karwei. Voor wie het leuk vindt om the making of even te zien klik HIER.

Het korte kerstverhaaltje hieronder is een waargebeurd verhaal dat zich afspeelde in 2011 toen we in Zweden woonden.

Toen Kerstmis naderde, bleken de bomen nog best redelijk bereikbaar, dus vertrok ik met warme hoge laarzen aan naar het bos, dat achter en naast ons huis ligt. Ik had uit de schuur een spanzaag gepakt, daar kan ik aardig mee overweg. Ik meende dat de boom die ik wilde hebben en die ongeveer mijn lengte moest hebben, een zodanig dikke stam zou hebben (niet zo erg dik dus), dat het gemakkelijk met deze spanzaag zou lukken. Eenmaal tussen de bomen bekeek ik ze keurend, de ene was veel te groot, terwijl de andere te klein was, ook stonden er iele en vreemd gevormde kerstbomen tussen. Toen ik mijn keuze had gemaakt en mijn zaag in de aanslag had, hoorde ik een klein stemmetje:

‘Zaag mij niet om, zaag mij niet om!’, riep het bange stemmetje. Ik keek wat verdwaasd in het rond en dacht dat ik spoken hoorde, dacht daarna dat ik het me wel verbeeld zou hebben en wilde opnieuw beginnen met zagen. 

‘Niet doen alsjeblieft, niet doen’, hoorde ik toen. 

‘Ben jij dat boom die zo roept?’, vroeg ik aan de boom. 

‘Ja, ik wil niet omgezaagd worden, ik wil verder leven.’ 

‘Nou goed, dan zoek ik wel een andere boom’, zei ik. Maar ook bij andere geschikte bomen hoorde ik de angstige stemmetjes. Ik liep door tot aan de andere kant van het bos, waar ik de laatste boom zag staan die helemaal onder de ijspegels zat. 

‘Jij wilt mij zeker omzagen hé?’, vroeg de boom met een huilend stemmetje. 

‘Ja!’, riep ik. 

‘Zoals al die anderen, willen ze de laatste boom in het bos omzagen en als kerstboom in huis neerzetten om hem over een paar dagen te verbranden, de vos heeft het me zelf verteld. Ik wil dat niet!’, riep het boompje huilend uit, zodat zijn ijspegels nog langer werden. Ik dacht aan de vos die in ons bos woont en die elke avond voor ons huis langs loopt. Ja, die had de boel verraden natuurlijk. Ik kreeg enigszins medelijden met de huilende boom, keerde daarna om en liep door het bos terug naar huis. Het leek wel of ik de bomen hoorde zingen, een kerstliedje…? 

‘Nou ja’, dacht ik, ‘je fantasie gaat nu wel op de loop Gon, het zal de wind wel zijn.’ Toen ik weer bijna thuis was hoorde ik een ander stemmetje. 

‘Neem mij maar, neem mij maar mee’, zei het kleine miezerige boompje, dat geen schijn van kans had om ooit uit te groeien tot een mooie grote boom. Hij stond in het donkere bos in de schaduw van al die mooie grote familieleden. 

‘Ik heb toch geen schijn van kans om ooit uit te groeien tot een mooie grote boom’, zei het kleine miezerige boompje. ‘Als je me meeneemt, kan ik toch in ieder geval één keer in mijn korte leven heel mooi zijn, bij jullie in huis met Kerstmis.’ 

Tja, het was wel een miezerig boompje, maar ik vond het zielig om dat te zeggen natuurlijk. Het was meer het formaat tafelmodel. Ik besloot het boompje het plezier te gunnen om één keer te stralen. Ik vroeg aan het boompje wat hij dan voor versierselen zou willen hebben. 

‘Doe mij maar hartjes van berkenbast’, zei het boompje. 

Ik beloofde dat ik dat zou doen en zette de zaag in zijn iele stammetje. Ik had ook genoeg gehad aan een flinke snoeischaar zeg maar. 

Eventjes zei het boompje ‘Au, au!’ Eenmaal thuis heb ik hem direct op water gezet en ben hartjes van berkenbast gaan knippen. Ook heb ik er lintjes in gehangen van ruitjesstof. Hij ziet er schattig uit en siert onze grote eettafel al een dag of tien. Hij doet zijn uiterste best om geen naalden te laten vallen. Op de plaats waar een mooie grote boom uit het bos zou komen, heb ik maar weer het nostalgische nepboompje van mijn oma en moeder neergezet met hun antieke versierselen erin. Eigenlijk ben ik daar ook erg blij mee. En zo waren we allemaal tevreden.  



Nou, stond die mooi te stralen of niet?! :-))

Voor wie met kerst nog eens een iets langer kerstverhaal wil lezen hier: In de balk bovenin kun je ze vinden. De verhalen van 2015, 2016, 2017 heb ik zelf geschreven toen we in Zweden woonden, waar ze zich toen in mijn fantasie ook afspeelden. Datzelfde geldt voor het verhaal van 2019, dat dan in mijn fantasie in NL afspeelde, omdat we daar toen weer woonden. De verhalen van de jaren voor 2015 heb ik geplaatst met toestemming van de schrijvers. 

  

Vanmiddag ga ik zelf Glühwein maken en ook een abrikozen-walnotenbrood (klik), morgen nog een paar andere kleine lekkernijen van m'n oude Kokkerellen blog... Bijv. Ädelostbakelse, errugggg lekker, bijvoorbeeld als snack bij een wijntje. Makkelijk te maken!

                              Ik wens jullie een heel mooi kerstfeest!

                       Ik steek alvast wat kaarsjes aan,

een voor een ieder die ik moet missen,

ze geven licht en warmte!

Onderwijl luister ik naar mooie kerstmuziek...

Nou, daar ga ik hoor! Tot na Kerstmis...

Gon