Januari, wat ga je snel en dat terwijl het helemaal geen mooi weer is geweest, integendeel. Ik ben de tel kwijt en weet niet hoeveel dagen het hier al wel niet mistig is. Volgens mij al wel zeker twee weken, met misschien een enkele keer eens wat beter zicht. Gelukkig heb ik nooit last van neerslachtigheid door bepaald weer, maar eens een zonnetje zou toch wel leuk zijn. Tot we hier gingen wonen had ik nog nooit een misthoorn (klik) gehoord, ik wist uiteraard wel van het bestaan, al was het maar omdat Peter gevaren heeft. Maar nu, in deze tijd, hoor ik het dus vaak. Waar je ook bent in Terneuzen, heerlijk in je bedje hier aan de Schelde of met de hond aan de wandel en aanmerkelijk verder van het water, je hoort de misthoorn eigenlijk overal even goed, ik bedoel het volume. Het is een erg lage toon en een lage toon reikt veel verder dan een hoge, vandaar. Het is ook zo; hoe lager de toon, hoe groter het schip.
Waarom nog steeds de misthoorn, met ook zeer geavanceerde apparatuur aan boord vraag je je af. Ondanks al die apparatuur verdwijnt de scheepshoorn toch niet naar het museum. In internationale wetgeving is vastgelegd dat schepen er gebruik van moeten maken. In de binnenvaart laten schippers bij minder dan een kilometer zicht op hoofdvaarwegen hun misthoorn schallen. In zijgeulen is dat bij een zicht van minder dan vierhonderd meter. Op zee is het de gezagvoerder (kapitein) die bepaalt wanneer geluidssignalen worden gegeven. Hij is verantwoordelijk en moet zorgen voor een veilige vaart. Diensten bij mist zijn intensief. Het zicht is weg, waardoor men echt alleen op de radars en misthoorns is aangewezen. Daar heeft men ook lang voor getraind, dus is er goed mee om te gaan. Aan de stoten (kort of lang en combinaties daarvan plus de tussenpozen) kun je horen of het schip bijv. stoomopwaarts of stroomafwaarts vaart. En zo zijn er nog veel meer combinaties met betekenissen. Op de binnenwateren weer anders dan op zee.
Het is dus wel duidelijk dat het nostalgische geluid van de misthoorn nog niet snel zal verdwijnen. Dat de misthoorn nog altijd wordt gebruikt is simpel; het is verplicht, dus daar moet aan worden voldaan. Ondanks de radar en de marifoon aan boord is de hoorn extra om te kunnen horen waar andere schepen varen. Ook is er onderscheid te maken tussen grote en kleine schepen, en tussen stilliggende en varende voertuigen.
Ik moet zeggen; ik heb er echt geen problemen mee, ook niet als ik het 's nachts hoor. Integendeel, ik vind het juist wel wat hebben, het ligt extra lekker met de wetenschap van het weer buiten, maar meestal slaap je er gewoon doorheen!
Nu ik deze post ga plaatsen heb ik dan uiteindelijk toch even de zon gezien. Ik wist vanmorgen (zondag) niet wat ik zag toen ik de gordijnen opendeed... ZON. Het duurde maar een paar uurtjes, maar goed, de zon is er nog 😀
Gon
Laagwater en geen mist. Wat je nog boven water ziet zijn mosselen.
Op deze leeftijd, ik ben nu 70 jaar, heb je alle tijd om terug te kijken. Bijvoorbeeld op mijn fijne jeugd met liefdevolle ouders, op mijn leven tot ongeveer mijn 50e en op mijn leven daarna tot nu.
Als je verder leest in deze blogpost en eerdaags in een volgende over mijn omkijkgeluk, zul je me zeker wat beter leren kennen. Hoe ik hier in ene op kom... tja, door een filmpje op Facebook. Een filmpje geplaatst op de pagina van een groep over de woonplaats waar ik geboren en getogen ben. Ik ging het filmpje onbevangen kijken en binnen enkele seconden stroomden de tranen over m'n wangen, zoveel emotie! Ik had niet gedacht dat dit me zou overkomen. Ik raakte verslaafd aan het filmpje en de emotie blijft steeds komen. Zeer positieve emotie in dit geval! Het filmpje plaats ik ook.
De woonplaats waar ik opgegroeid ben is Aalsmeer. Zeg je Aalsmeer, dan zeg je bloemen! En ja hoor, mijn ouders hadden een bloemen- en plantenkwekerij. Het was hard werken voor mijn ouders. Snijbloemen: roos, anjer, dahlia, chrysant, forsythia, sering. Kamerplanten: stephanotis, saintpaulia (kaaps viooltje). Eénjarig plantgoed voor buiten als viool, leeuwenbek, mesem (ijsplantje), lobelia, segetum, alyssum, afrikaantje, salvia. Ik vergeet zeker het een en ander, maakt niet uit. Wat ze dus ook teelden en wat het meeste opbracht waren seringen en die teelt speelde, en speelt zich nog altijd de grootste tijd, van snoei tot kort voor de oogst (2 jaar), af op akkers van/in de Westeinderplassen. En dat maakte weer dat we veel op de Westeinderplassen waren en juist daar speelt het genoemde filmpje zich af. Destijds ging dat varen naar de Westeinderplassen met een zgn praam (klik). Een houten praam dus en in ons geval voortgedreven met een Volvo Penta buitenboordmotor en niet met een stok of i.d. Bovenop de buitenboordmotor zat een groot vliegwiel, dat met een lang koord aangetrokken moest worden. Ik weet nog goed dat mijn vader altijd een doosje zgn. spietjes bij zich had voor de motor, omdat die om de haverklap vervangen moesten worden. Als jonge kinderen gingen we altijd mee naar de seringenakkers. Mijn ouders gingen de seringen dan bijvoorbeeld pluizen (te kleine knoppen wegbreken, zodat de grote veel groter wordt), stokken bijsteken om touw rond het loof te doen, dit tegen afbreken met harde wind en aan het eind van het tweede seizoen rondsteken zodat ze uit de grond getrokken konden worden. Al die struiken gingen dan, met een grote kluit eraan, in de praam en naar de verwarmde bloemenkassen op de kwekerij, ongeveer 2 kilometer varen. Geforceerd in bloei brengen dus in de laatste maanden van het jaar. De kassen werden toen nog verwarmd met grote kolenkachels. Om de zoveel meter stond een kolenkachel (cokes) en mijn vader moest er ook 's nachts een paar keer uit om alle kachels bij te vullen. Al met al zeer arbeidsintensief!
Nu eerst een paar foto's... (als je op een foto klikt wordt hij in een nieuw scherm vergroot weergegeven)
Op bovenstaande foto ben ik vijf jaar en geeft mijn moeder mijn broertje Wim de borst. Hier waren we dus met de praam naar een natuurstukje gevaren op de Westeinderplassen en niet naar de seringenakkers. Het was vast op een zondag. M'n vader had een soort van schermpje om een boom gedrapeerd. Tussen mijn broer Wim en mij zit een leeftijdsverschil van vijf jaar. Dat lijkt aardig wat, maar tot ons grote verdriet was mijn broertje, dat tussen ons in geboren was, overleden toen hij 10 maanden was. Door dit grote verdriet had het leven voor mijn ouders veel van z'n glans verloren. En toen kwam Wim en hij was zo welkom!
Zo jullie kunnen zien was het een soort kamperen met en ook wel in de praam. Op deze foto wordt er thee gezet.
Op deze foto, op een meer open plek op de plassen genomen, ben ik (6 jaar) en aan het zwemmen met mijn vader.
Op deze foto ook zes jaar, lekker aan het wisselen, de kat op schoot en toen dus al gek op dieren.
Heel veel jaren later ging ik met een kano de plassen op. Toen vanaf de Leimuiderdijk in Rijsenhout waar ik toen woonde en zo vanaf thuis de kano naar de steiger kon dragen en peddelen heen. Niet in het weekend, tenzij 's morgens vroeg. Dan te druk met toeristen; vrnl mensen met kruisers uit Amsterdam en Den Haag. Dus meestal doordeweeks. Met de kano kon je ook in de kleinste slootjes, omdat ze zo ondiep zijn dat het niet kan met een buitenboord- of andere motor. Het was dan echt net of je in de rimboe was en dat zal nu nog wel zo zijn.
Zo tegen mijn vijftigste moest ik het kanoën helaas opgeven i.v.m. schouder- klachten. Dat was echt ZO jammer, want juist dat vond ik nu zo heerlijk. Ook wel met wat minder weer en golfslag, harder werken dus. Een paar jaar geleden heb ik me aan de rechterschouder laten opereren. Inmiddels had ik zoveel last dat ik er nagenoeg niet meer op kon slapen en er ook niet veel meer mee kon doen. Ik dacht dat ik daarna alles gelijk weer kon, maar dat heeft toch nog zeker een half jaar geduurd en was hard werken met/bij fysio.
Nu zal ik hieronder de video (filmpje) plaatsen met toestemming van en dank aan Kick Spaargaren, de maker. Geluid ook aan zetten hoor voor de stemming 😃
De Westeinderplassen bestaan uit de Grote Poel, de Kleine Poel en daar tussenin een brede strook met akkers bereikbaar per boot. De akkers zijn seringenakkers, verwilderde akkers en akkers voor recreatie.
Vanaf bijv. 1:57 - 2:04 zie je seringenakkers. Wanneer je nu op je telefoon leest... laat de video dan in volledig scherm afspelen (met geluid!), anders is alles zo ini mini.
De tekst gaat onder de video nog kort even verder...
Dit was mijn reactie op het filmpje op Facebook toen ik het net bekeken had:
'Reuze bedankt voor deze heerlijke beelden! Ben er zeer blij mee. Ik ben al een poos weg uit Aalsmeer en ook niet meer heel dichtbij. Maar dit filmpje bracht gewoon heel veel emoties bij me los (de muziek was daar mede een beetje debet aan) en bracht geweldige jeugdherinneringen naar boven. Mijn ouders hadden seringenakkers op de Westeinder en als kinderen gingen mijn broer en ik geregeld mee met de praam als ze seringen gingen pluizen, of rondsteken, of netten spannen en zo meer. Later ging ik er vaak met de kano op uit op de Westeinder. Dan wel op dagen dat er weinig toerisme was of 's avonds. Geweldig was dat!'
Mijn moeder met Wim en ik met mijn schildpadpop die ik Anja had genoemd.
Aalsmeer, eens zo'n leuk groen dorp! Nu zou ik er echt niet meer willen wonen, zo verstedelijkt. Je kent het amper terug. Maar de Westeinderplassen zijn en blijven nog altijd een bezoekje waard, dat bewijst de video nog maar weer eens!
Resumerend kan ik dus zeggen dat ik zo'n 48 jaar aan en nabij het water heb gewoond, bij mijn ouders op de kwekerij die omgeven was door water en aan de Ringvaart van de Haarlemmermeerpolder lag (in Aalsmeer) en later zelfstandig in Rijsenhout bij het open stuk met doorgang naar de Grote Poel. Op mijn 48e verliet ik die omgeving en kon me eigenlijk geen plek zonder water voorstellen. Maar ja, mijn sterrenbeeld is dan ook Kreeft, hoewel die toch zout water zullen preferen. Voor deze Kreeft maakt het niet uit, zoet of zout... Deze Kreeft is trouwens ook gek op bossen.
Eerdaags een keer meer over later na deze fase, maar de eerstvolgende keer eerst weer wat over Zeeuws-Vlaanderen.
Tot dan! Gon
PS
- Lees je de blog op je telefoon of tablet, kies dan voor de internetversie anders krijg je maar een deel van de blog te zien en dat is jammer. Je kunt hiervoor onderaan de post op internetversie klikken.
- Een reactie plaatsen vind ik erg leuk, wel graag met minimaal je voornaam!
- Wil je een reactie geven, dat kan hier onderaan bij opmerkingen of reactie plaatsen.
- Wanneer je mijn blog wilt volgen kan dat op verschillende manieren. Eén daarvan is mij je emailadres te geven, zodat ik je op de mailinglist kan zetten, dan krijg je automatisch een mailtje als er een nieuw bericht is geplaatst.
Misschien was deze vlag al wel opgevallen, precies in het midden van bovenstaande header van de blog; de vlag van Zeeuws-Vlaanderen.
Alle provincies hebben hun eigen vlag, maar er zijn ook veel streken in die provincies die hun eigen vlag hebben. Hiervoor woonden wij bijna vier jaar in de Achterhoek in Gelderland en in die tijd kreeg die streek ook een eigen vlag, ontworpen door een bewoner. Deze vlag is niet officieel goedgekeurd en dus niet erkend. Wel, Zeeuws-Vlaanderen heeft dus ook een eigen vlag. De vlag is de officiële vlag van de landstreek Zeeuws-Vlaanderen in het zuiden van Zeeland en in 2009 ontworpen door Dingeman de Koning.
De vlag bestaat uit drie kleuren; rood, blauw en geel. Het bovenste deel bestaat uit rode en witte lijnen. Deze komen voor op de vlag van Sluis en symboliseren deze gemeente. Onderin zijn er blauwe en witte lijnen, deze symboliseren Terneuzen en zijn ook afkomstig uit de vlag van deze gemeente. Het gele middenstuk en de leeuw komen uit de vlag van het vestingstadje Hulst en symboliseren deze ook. Eerder was er een ander ontwerp voor de vlag, maar dat werd afgekeurd door de Hoge Raad van Adel.
Alle foto's in de header van deze blog zijn foto's gemaakt in Zeeuws Vlaanderen en in de loop der tijd zal ik over veel van die foto's, waarvan overigens niet alle door mijzelf zijn gemaakt, vertellen. Zeeuws-Vlaanderen 'hangt er altijd maar een beetje bij', maar heeft veel meer te bieden en er is meer te genieten dan veel mensen denken...
Voor Peter en mij iets om naar uit te kijken. De eerste uitzending is zaterdag 4 januari a.s. om 20:40 uur op NPO2, morgen dus!
'Na de Rijn, de Maas en de IJssel, gaat Huub Stapel nu ook Langs de Schelde. De rivier legt een reis van 350 kilometer af, door Frankrijk, België en Nederland en mondt uit in de Noordzee. In de vijf afleveringen kijkt de presentator naar de schoonheid, de kracht en de impact van het water. Onderweg spreekt hij onder meer schippers en bewoners langs de oevers.' Aldus Omroep Max.
HIER (klik) kun je er alles over lezen op de site van Omroep Max.
Nu we hier aan de Westerschelde wonen en hem de hele dag vanuit het raam kunnen bewonderen, ben ik/zijn wij ook erg geïnteresseerd in hoe de reis van de rivier was voor hij hier langskomt. De oorsprong en de reis. De vijfde en laatste aflevering zal dan over de Westerschelde hier zijn tot hij uitmondt in de Noordzee.
De uitzendingen over de Rijn, de Maas en de IJssel waren ook interessant, dus we verwachten er wat van. Leuk!
.png)
