Omkijkgeluk, dat ken ik goed!

Omkijkgeluk, ik ken meerdere soorten...

Op deze leeftijd, ik ben nu 70 jaar, heb je alle tijd om terug te kijken. Bijvoorbeeld op mijn fijne jeugd met liefdevolle ouders, op mijn leven tot ongeveer mijn 50e en op mijn leven daarna tot nu.

Als je verder leest in deze blogpost en eerdaags in een volgende over mijn omkijkgeluk, zul je me zeker wat beter leren kennen. Hoe ik hier in ene op kom... tja, door een filmpje op Facebook. Een filmpje geplaatst op de pagina van een groep over de woonplaats waar ik geboren en getogen ben. Ik ging het filmpje onbevangen kijken en binnen enkele seconden stroomden de tranen over m'n wangen, zoveel emotie! Ik had niet gedacht dat dit me zou overkomen. Ik raakte verslaafd aan het filmpje en de emotie blijft steeds komen. Zeer positieve emotie in dit geval! Het filmpje plaats ik ook.

De woonplaats waar ik opgegroeid ben is Aalsmeer. Zeg je Aalsmeer, dan zeg je bloemen! En ja hoor, mijn ouders hadden een bloemen- en plantenkwekerij. Het was hard werken voor mijn ouders. Snijbloemen: roos, anjer, dahlia, chrysant, forsythia, sering. Kamerplanten: stephanotis, saintpaulia (kaaps viooltje). Eénjarig plantgoed voor buiten als viool, leeuwenbek, mesem (ijsplantje), lobelia, segetum, alyssum, afrikaantje, salvia. Ik vergeet zeker het een en ander, maakt niet uit. Wat ze dus ook teelden en wat het meeste opbracht waren seringen en die teelt speelde, en speelt zich nog altijd de grootste tijd, van snoei tot kort voor de oogst (2 jaar), af op akkers van/in de Westeinderplassen. En dat maakte weer dat we veel op de Westeinderplassen waren en juist daar speelt het genoemde filmpje zich af. Destijds ging dat varen naar de Westeinderplassen met een zgn praam (klik). Een houten praam dus en in ons geval voortgedreven met een Volvo Penta buitenboordmotor en niet met een stok of i.d. Bovenop de buitenboordmotor zat een groot vliegwiel, dat met een lang koord aangetrokken moest worden. Ik weet nog goed dat mijn vader altijd een doosje zgn. spietjes bij zich had voor de motor, omdat die om de haverklap vervangen moesten worden. Als jonge kinderen gingen we altijd mee naar de seringenakkers. Mijn ouders gingen de seringen dan bijvoorbeeld pluizen (te kleine knoppen wegbreken, zodat de grote veel groter wordt), stokken bijsteken om touw rond het loof te doen, dit tegen afbreken met harde wind en aan het eind van het tweede seizoen rondsteken zodat ze uit de grond getrokken konden worden. Al die struiken gingen dan, met een grote kluit eraan, in de praam en naar de verwarmde bloemenkassen op de kwekerij, ongeveer 2 kilometer varen. Geforceerd in bloei brengen dus in de laatste maanden van het jaar. De kassen werden toen nog verwarmd met grote kolenkachels. Om de zoveel meter stond een kolenkachel (cokes) en mijn vader moest er ook 's nachts een paar keer uit om alle kachels bij te vullen. Al met al zeer arbeidsintensief! 

Nu eerst een paar foto's... (als je op een foto klikt wordt hij in een nieuw scherm vergroot  weergegeven)

Op bovenstaande foto ben ik vijf jaar en geeft mijn moeder mijn broertje Wim de borst. Hier waren we dus met de praam naar een natuurstukje gevaren op de Westeinderplassen en niet naar de seringenakkers. Het was vast op een zondag. M'n vader had een soort van schermpje om een boom gedrapeerd. Tussen mijn broer Wim en mij zit een leeftijdsverschil van vijf jaar. Dat lijkt aardig wat, maar tot ons grote verdriet was mijn broertje, dat tussen ons in geboren was, overleden toen hij 10 maanden was. Door dit grote verdriet had het leven voor mijn ouders veel van z'n glans verloren. En toen kwam Wim en hij was zo welkom!

Zo jullie kunnen zien was het een soort kamperen met en ook wel in de praam. Op deze foto wordt er thee gezet. 

Op deze foto, op een meer open plek op de plassen genomen, ben ik (6 jaar) en aan het zwemmen met mijn vader. 

Op deze foto ook zes jaar, lekker aan
het wisselen, de kat op schoot en
toen dus al gek op dieren.

Heel veel jaren later ging ik met een kano de plassen op. Toen vanaf de Leimuiderdijk in Rijsenhout waar ik toen woonde en zo vanaf thuis de kano naar de steiger kon dragen en peddelen heen. Niet in het weekend, tenzij 's morgens vroeg. Dan te druk met toeristen; vrnl mensen met kruisers uit Amsterdam en Den Haag. Dus meestal doordeweeks. Met de kano kon je ook in de kleinste slootjes, omdat ze zo ondiep zijn dat het niet kan met een buitenboord- of andere motor. Het was dan echt net of je in de rimboe was en dat zal nu nog wel zo zijn.

Zo tegen mijn vijftigste moest ik het kanoën helaas opgeven i.v.m. schouder- klachten. Dat was echt ZO jammer, want juist dat vond ik nu zo heerlijk. Ook wel met wat minder weer en golfslag, harder werken dus. Een paar jaar geleden heb ik me aan de rechterschouder laten opereren. Inmiddels had ik zoveel last dat ik er nagenoeg niet meer op kon slapen en er ook niet veel meer mee kon doen. Ik dacht dat ik daarna alles gelijk weer kon, maar dat heeft toch nog zeker een half jaar geduurd en was hard werken met/bij fysio.

Nu zal ik hieronder de video (filmpje) plaatsen met toestemming van en dank aan Kick Spaargaren, de maker. Geluid ook aan zetten hoor voor de stemming 😃

De Westeinderplassen bestaan uit de Grote Poel, de Kleine Poel en daar tussenin een brede strook met akkers bereikbaar per boot. De akkers zijn seringenakkers, verwilderde akkers en akkers voor recreatie. 

Vanaf bijv. 1:57 - 2:04 zie je seringenakkers. Wanneer je nu op je telefoon leest... laat de video dan in volledig scherm afspelen (met geluid!), anders is alles zo ini mini.

De tekst gaat onder de video nog kort even verder...

Dit was mijn reactie op het filmpje op Facebook toen ik het net bekeken had:

'Reuze bedankt voor deze heerlijke beelden! Ben er zeer blij mee. Ik ben al een poos weg uit Aalsmeer en ook niet meer heel dichtbij. Maar dit filmpje bracht gewoon heel veel emoties bij me los (de muziek was daar mede een beetje debet aan) en bracht geweldige jeugdherinneringen naar boven. Mijn ouders hadden seringenakkers op de Westeinder en als kinderen gingen mijn broer en ik geregeld mee met de praam als ze seringen gingen pluizen, of rondsteken, of netten spannen en zo meer. Later ging ik er vaak met de kano op uit op de Westeinder. Dan wel op dagen dat er weinig toerisme was of 's avonds. Geweldig was dat!'

Mijn moeder met Wim en ik met mijn schildpadpop die ik Anja had genoemd.

Aalsmeer, eens zo'n leuk groen dorp! Nu zou ik er echt niet meer willen wonen, zo  verstedelijkt. Je kent het amper terug. Maar de Westeinderplassen zijn en blijven nog altijd een bezoekje waard, dat bewijst de video nog maar weer eens! 

Resumerend kan ik dus zeggen dat ik zo'n 48 jaar aan en nabij het water heb gewoond, bij mijn ouders op de kwekerij die omgeven was door water en aan de Ringvaart van de Haarlemmermeerpolder lag (in Aalsmeer) en later zelfstandig in Rijsenhout bij het open stuk met doorgang naar de Grote Poel. Op mijn 48e verliet ik die omgeving en kon me eigenlijk geen plek zonder water voorstellen. Maar ja, mijn sterrenbeeld is dan ook Kreeft, hoewel die toch zout water zullen preferen. Voor deze Kreeft maakt het niet uit, zoet of zout... Deze Kreeft is trouwens ook gek op bossen.

Eerdaags een keer meer over later na deze fase, maar de eerstvolgende keer eerst weer wat over Zeeuws-Vlaanderen.

Tot dan!
                   Gon

PS 

- Lees je de blog op je telefoon of tablet, kies dan voor de internetversie anders krijg je maar een deel van de blog te zien en dat is jammer. Je kunt hiervoor onderaan de post op internetversie klikken.

-  Een reactie plaatsen vind ik erg leuk, wel graag met minimaal je voornaam!

 

- Wil je een reactie geven, dat kan hier onderaan bij opmerkingen of reactie plaatsen. 

- Wanneer je mijn blog wilt volgen kan dat op verschillende manieren. Eén daarvan is mij je emailadres te geven, zodat ik je op de mailinglist kan zetten, dan krijg je automatisch een mailtje als er een nieuw bericht is geplaatst.