De tijd tussen de jaren

 

Om 12 uur vanavond luiden we het nieuwe jaar in.

December... 

Kerstmis is alweer voorbij en sindsdien zitten we nu in de tijd die ik altijd zo noem; de tijd tussen de jaren, de tijd waarin een jaar wordt afgesloten en een ander jaar klaar staat om te beginnen. De tijd waarin we denken over wat is geweest en ons afvragen wat er gaat komen...

Ik wens jullie een heel gezellige oudejaarsavond toe en alvast een goed begin.

Tot morgen!

Gon

.

Kerstavond, een kort filmpje en een kort kerstverhaaltje...

Nog even een berichtje zo voor kerstavond. Maar eerst een filmpje uit 2013 van een minuut of twee, een filmpje dat ik toch zo leuk vond en nog altijd vind. Eigenlijk is het een reclamefilmpje van John Lewis, een keten van warenhuizen in Groot Brittannië. Het gekke is dat ik er nog altijd (ik kijk het elke kerst) een beetje emotioneel van word, zo leuk en mooi... Ik vind het ook een kunstwerkje, want het is helemaal met de hand gemaakt zeg maar. Een giga karwei. Voor wie het leuk vindt om the making of even te zien klik HIER.

Het korte kerstverhaaltje hieronder is een waargebeurd verhaal dat zich afspeelde in 2011 toen we in Zweden woonden.

Toen Kerstmis naderde, bleken de bomen nog best redelijk bereikbaar, dus vertrok ik met warme hoge laarzen aan naar het bos, dat achter en naast ons huis ligt. Ik had uit de schuur een spanzaag gepakt, daar kan ik aardig mee overweg. Ik meende dat de boom die ik wilde hebben en die ongeveer mijn lengte moest hebben, een zodanig dikke stam zou hebben (niet zo erg dik dus), dat het gemakkelijk met deze spanzaag zou lukken. Eenmaal tussen de bomen bekeek ik ze keurend, de ene was veel te groot, terwijl de andere te klein was, ook stonden er iele en vreemd gevormde kerstbomen tussen. Toen ik mijn keuze had gemaakt en mijn zaag in de aanslag had, hoorde ik een klein stemmetje:

‘Zaag mij niet om, zaag mij niet om!’, riep het bange stemmetje. Ik keek wat verdwaasd in het rond en dacht dat ik spoken hoorde, dacht daarna dat ik het me wel verbeeld zou hebben en wilde opnieuw beginnen met zagen. 

‘Niet doen alsjeblieft, niet doen’, hoorde ik toen. 

‘Ben jij dat boom die zo roept?’, vroeg ik aan de boom. 

‘Ja, ik wil niet omgezaagd worden, ik wil verder leven.’ 

‘Nou goed, dan zoek ik wel een andere boom’, zei ik. Maar ook bij andere geschikte bomen hoorde ik de angstige stemmetjes. Ik liep door tot aan de andere kant van het bos, waar ik de laatste boom zag staan die helemaal onder de ijspegels zat. 

‘Jij wilt mij zeker omzagen hé?’, vroeg de boom met een huilend stemmetje. 

‘Ja!’, riep ik. 

‘Zoals al die anderen, willen ze de laatste boom in het bos omzagen en als kerstboom in huis neerzetten om hem over een paar dagen te verbranden, de vos heeft het me zelf verteld. Ik wil dat niet!’, riep het boompje huilend uit, zodat zijn ijspegels nog langer werden. Ik dacht aan de vos die in ons bos woont en die elke avond voor ons huis langs loopt. Ja, die had de boel verraden natuurlijk. Ik kreeg enigszins medelijden met de huilende boom, keerde daarna om en liep door het bos terug naar huis. Het leek wel of ik de bomen hoorde zingen, een kerstliedje…? 

‘Nou ja’, dacht ik, ‘je fantasie gaat nu wel op de loop Gon, het zal de wind wel zijn.’ Toen ik weer bijna thuis was hoorde ik een ander stemmetje. 

‘Neem mij maar, neem mij maar mee’, zei het kleine miezerige boompje, dat geen schijn van kans had om ooit uit te groeien tot een mooie grote boom. Hij stond in het donkere bos in de schaduw van al die mooie grote familieleden. 

‘Ik heb toch geen schijn van kans om ooit uit te groeien tot een mooie grote boom’, zei het kleine miezerige boompje. ‘Als je me meeneemt, kan ik toch in ieder geval één keer in mijn korte leven heel mooi zijn, bij jullie in huis met Kerstmis.’ 

Tja, het was wel een miezerig boompje, maar ik vond het zielig om dat te zeggen natuurlijk. Het was meer het formaat tafelmodel. Ik besloot het boompje het plezier te gunnen om één keer te stralen. Ik vroeg aan het boompje wat hij dan voor versierselen zou willen hebben. 

‘Doe mij maar hartjes van berkenbast’, zei het boompje. 

Ik beloofde dat ik dat zou doen en zette de zaag in zijn iele stammetje. Ik had ook genoeg gehad aan een flinke snoeischaar zeg maar. 

Eventjes zei het boompje ‘Au, au!’ Eenmaal thuis heb ik hem direct op water gezet en ben hartjes van berkenbast gaan knippen. Ook heb ik er lintjes in gehangen van ruitjesstof. Hij ziet er schattig uit en siert onze grote eettafel al een dag of tien. Hij doet zijn uiterste best om geen naalden te laten vallen. Op de plaats waar een mooie grote boom uit het bos zou komen, heb ik maar weer het nostalgische nepboompje van mijn oma en moeder neergezet met hun antieke versierselen erin. Eigenlijk ben ik daar ook erg blij mee. En zo waren we allemaal tevreden.  



Nou, stond die mooi te stralen of niet?! :-))

Voor wie met kerst nog eens een iets langer kerstverhaal wil lezen hier: In de balk bovenin kun je ze vinden. De verhalen van 2015, 2016, 2017 heb ik zelf geschreven toen we in Zweden woonden, waar ze zich toen in mijn fantasie ook afspeelden. Datzelfde geldt voor het verhaal van 2019, dat dan in mijn fantasie in NL afspeelde, omdat we daar toen weer woonden. De verhalen van de jaren voor 2015 heb ik geplaatst met toestemming van de schrijvers. 

  

Vanmiddag ga ik zelf Glühwein maken en ook een abrikozen-walnotenbrood (klik), morgen nog een paar andere kleine lekkernijen van m'n oude Kokkerellen blog... Bijv. Ädelostbakelse, errugggg lekker, bijvoorbeeld als snack bij een wijntje. Makkelijk te maken!

                              Ik wens jullie een heel mooi kerstfeest!

                       Ik steek alvast wat kaarsjes aan,

een voor een ieder die ik moet missen,

ze geven licht en warmte!

Onderwijl luister ik naar mooie kerstmuziek...

Nou, daar ga ik hoor! Tot na Kerstmis...

Gon

De lelijke, maar voor mij mooie, zeer oude kerstboom

 

Het  begin van deze kerstboom is lang lang geleden. Ik was nog een kind toen ik hem voor het eerst zag. Bij mijn ouders thuis stond hij niet, daar hadden we altijd een mooie echte kerstboom met lichtjes, slingers en versierselen. Tot mijn broer en ik met mijn ouders naar opa en opa gingen op 1e kerstdag. Ik zal nooit vergeten dat we daar de woonkamer binnenkwamen en mijn moeder al snel niet meer bijkwam van het lachen. Deze boom hierboven stond te prijken op het dressoir, mijn oma had geen zin meer in een kerstboom die rommel maakte, dus dennennaalden liet vallen. Dit was een van de eerste kunstkerstbomen en ze kwamen uit de Verenigde Staten. Mijn moeder vond de boom dus echt niet om aan te zien, evenals ik. Echter, toen mijn grootouders overleden waren en mijn moeder met haar zussen het huis leeg moest halen en niemand deze boom wilde hebben, zag mijn moeder er toch de charme wel van in. 

Puntje bij paaltje was dat we thuis dan een echte kerstboom hadden als altijd en dat de oude nepboom van mijn grootouders ook een mooi plekje in de kamer kreeg. Tot onze ouders beiden overleden waren en wij het huis leeg moesten halen. Mijn broer had (gelukkig) geen interesse en dus nam ik de lelijke mooie, inmiddels erg oude kunstboom waar mijn moeder in de loop der tijd verliefd op was geworden. Dat ben ik nu dus ook. Hij heeft steeds in Zweden opgetuigd gestaan en eenmaal terug in NL ook. Hetzij alleen, hetzij met nog een boom erbij in een andere hoek. Nu we hier in het appartement wonen staat hij alleen te pronken en ik geniet ervan. Alle kerstspullen (voor in de boom) van mijn ouders uit mijn jeugd heb ik ook en met een gedeelte daarvan is hij versierd. 

Dus... het is hier nu zo gezellig en mooi met al die herinneringen, ik word er gewoon blij van. 

Afgelopen week was Silvia hier, een zeer goede lieve vriendin. Het was heel gezellig en het kwam er dan ook niet van om hier te schrijven. De herinneringen (spullen) die ik hier nog had willen plaatsen en die met Zweden te maken hebben, bewaar ik dan ook voor volgend jaar. Het past in één blogpost. Het zal dan gaan over ingelijste oude prenten en kandelaren. Ook een zeer aparte, handgemaakte kerstster van berkenschors, die je kunt ophangen met een lampje erin. Die kreeg ik eens van Tineke toen we in een 'loppis' waren. Onder het woord 'loppis' kun je alles verstaan waar je ook maar tweedehands spullen kopen kunt. Zelf had ik de eerste zomer in Zweden ook een loppis in een van de garages. Zo leuk was dat! 

Dus volgend jaar een keer over 'kerstherinneringen Zweden' die hier ook hangen en staan....

Dinsdagochtend zal ik hier de laatste post voor Kerstmis plaatsen, een leuke post! Ik hoop dat jullie dan nog even een kijkje komen nemen hier!

Daarna zal het even stil worden op social media en dus ook hier in Bloggenland.  

                                                   Tot dinsdag dan!

                     Gon

Het dorpje en de Middellandse zee

 

Het leuke dorpje

Het was najaar 2001 toen Peter en ik elkaar ontmoetten. Mei 2002 woonden we al bij elkaar. In december van datzelfde jaar gingen we naar Cap d'Agde aan de Middellandse Zee om de feestdagen door te brengen. We gingen daar in de bungalow logeren en kochten een paar 'kerst'dingetjes voor vertrek. Een kersttafellaken, twee kleine kunstkerstboompjes en versiering plus een heel klein kunstkerstboomje voor in de auto, die je toen kon laten branden door de bijbehorende 'stekker' in de autoaansteker te doen. Het waren gekleurde lampjes, waar ik normaal niet van houd, maar voor in de auto was dat juist leuk. Het stond echt gezellig op het dashboard en leidde tijdens de 1400 km enkele reis niet af van de weg. Ook kochten we bovenstaand dorpje dat, hoe toevallig, ook bij Blokker vandaan kwam. Het is één geheel dit dorpje en echt heel schattig. Een leuke herinnering aan onze eerste kerst samen. Tot we in 2008 naar Zweden vertrokken, gingen we elk jaar voor de kerst naar de bungalow in Cap d'Agde voor een paar weken, ook wel in voor- en/of naseizoen. De hitte daar verdroeg ik echt niet 's zomers, vandaar ook dat ik me veel lekkerder voel(de) in  Zweden met ook de erg koude winters. Peter maakt het niet zoveel uit qua klimaat. 

Maar afijn, het dorpje heeft jaren in Nederland (daar hadden we in 2008 een tweekamerappartement gekocht als soort van pied-a-terre) in de doos gestaan terwijl wij in Zweden woonden. Nu mag het dan eindelijk weer pronken en zie ik nu pas weer hoe leuk het eigenlijk is en vooral ook de leuke herinnering erbij.

Gon

Het stalletje en de speeldoos

 

Schreef ik laatst over de mooie trommel, ook zo'n mooie herinnering, nu is het kerststalletje aan de beurt. 

Ik was nog een kind toen mijn moeder al weg was van kerststalletjes. Maar het waren andere tijden en dat kon toen eigenlijk helemaal niet; een kerststalletje. We waren immers protestant! 

Het was ook een tijd dat de dominee regelmatig bij ons op bezoek kwam. Het was namelijk een heel moeilijke tijd bij ons, want mijn broertje was overleden, iets waar mijn moeder niet echt overheen kwam. Mede daarom kwam de dominee vaak.
Niet zozeer om het evangelie te verkondigen, gewoon uit medeleven, maar ook voor de gezelligheid, hij nam heel vaak zijn vrouw mee. Zijn vrouw, die oorspronkelijk uit Engeland kwam en bijzonder aardig was. Mijn ouders hadden een bloemen- en plantenkwekerij in Aalsmeer en hadden vaak vaste tijden voor koffie en thee. De dominee wist die tijden en stond dan zomaar op de stoep. We vonden het altijd fijn en leuk als hij kwam of als zij kwamen.
Maar ja, een kerststalletje, dat kon natuurlijk niet volgens mijn moeder. Dat was voor katholieken en wat zou de dominee wel niet denken als hij onverwacht kwam en er stond zo'n stalletje! Je mocht je immers geen gesneden beeld maken en dat al helemaal niet aanbidden. 

Mijn ouders waren trouwens helemaal niet zo streng gelovig, bovendien veranderden de tijden, ook in hun kerk. Niet dat er nu wel kerststalletjes kwamen, maar er werd overal iets anders mee omgegaan. Het was vele jaren later en ik was allang getrouwd toen ze vroeg of ik ook een kerststalletje wilde hebben.

'Pappa gaat ze maken!' zei ze.
Als ik er ook een wilde, dan zou hij er drie gaan maken. Eén voor een zus van m'n moeder, één voor mij en één voor henzelf. Ik zou er ook de figuren bij krijgen. 

Het was alweer een tijdje later toen ze voor Kerstmis langs kwamen met een doos met het stalletje erin en ook de figuren. Ik had niet gedacht dat het zo'n mooi stalletje zou worden. Op het dak ligt riet en mos uit Aalsmeer. Dat hadden we naast de deur, een waterrijke omgeving.
Vanaf die tijd stond het bij m'n ouders elk jaar onder de kerstboom en zo ook bij ons.
Ik had het tafereel ook even in Zweden in de sneeuw gezet destijds, net als de mooie trommel.

En dan was er ook nog het leuke 'speeldoosje'...

Ik denk dat het iets eerder kwam dan het stalletje. 

Het was 1989 toen mijn moeder de folder van Blokker liet zien met het leuke speeldoosje. 'Wil jij er ook een Gon, dan krijg je het van mij.' Ik zei dat ik het ook wel wilde als het echt zo was als op de afbeelding. Ik zou ze halen, mijn ouders hadden het al druk genoeg. Mijn broer hoefde het niet. Dus er twee gehaald bij Blokker. Het was dus 1989 en de prijs voor één was hfl 29,95. Dat weet ik goed omdat het bonnetje nog steeds in het originele doosje zit waar het altijd weer in opgeborgen wordt. Afgelopen week zat ik er eens even naar te zoeken op internet en vond er een paar. De goedkoopste voor zestig euro, maar ook eentje voor rond de vijfhonderd euro met een veel ouder jaartal erbij. En wat denk je...? Het is nog weg ook! Nou hier mag het blijven tot wij er niet meer zijn en de bestemming erna zal misschien wel de kringloop zijn.

Ik heb het maar even gefilmpd i.p.v. een foto. Even op een wel erg steriele plek gezet, maar goed dan leidt er niets af 😂  Ik heb ook niet zo'n vaste hand zag ik, maar het gaat maar om het idee.

De volgende herinneringen zullen iets korter van stof zijn :-)

                     Gon   

Verliefd geworden op de wulp

 

Wulp

Omdat wij gezien onze leeftijd niet meer hoeven te werken, is ons dagritme ook wel enigszins afwijkend van gemiddeld. Zo gaan wij veel later naar bed en komen er dan ook later uit. In feite maakt het niets uit, alleen is het anders dan bij de meeste mensen om je heen. En dit terwijl ouderen meestal juist vroeger naar bed gaan en dan dus ook vroeg wakker zijn. Afijn om dit verhaal niet al te lang te maken, Sam wordt ook op latere tijdstippen uitgelaten dan gemiddeld wat, gezien zijn trauma van een beet in zijn gezicht een paar jaar geleden, best prettig is. Hoewel het dus al wel steeds beter gaat om andere honden te ontmoeten! Met hem loop ik doorgaans rond middernacht langs de Westerschelde, behalve als het te hard stormt. Ik geniet daar altijd enorm van! 

Ik geniet van de schepen met hun lichtjes, van de vuurtorens aan de west- en noordkant van Walcheren die je met helder weer kunt zien. Walcheren ligt aan de andere kant van de Schelde, wij wonen in Zeeuws Vlaanderen. Van de sterrenhemel en de maan bij helder weer én van de wulpen als het laagwater is. Bij laagwater fourageren ze juist ook 's nachts op de slikken en schorren. Ik word helemaal blij en vrolijk als ik de wulpen hoor, hun geluid, ja dat vind ik nu juist zo gaaf.

Er komen hier meer vogelsoorten fourageren natuurlijk, ook de lepelaar vind ik geweldig. Heen en weer, heen en weer dan met de lange snavels door het zand bij laag water om voedsel te vinden. Vaak in het zand verstopte schelpdieren die ze kraken met hun snavel. Dan zijn er ook nog veel meeuwen (o.a. de visdiefjes) en scholeksters. In mindere mate ook nog andere stelt-, strand en wadlopers.

Lepelaars

Om een idee te krijgen van de vogels die hier voorkomen geeft dit filmpje (bij de Oosterschelde) een goed beeld. Genieten dus! Veel vogels vertrekken naar het zuiden in de herfst. De lepelaars zijn vertrokken en ook wulpen, maar er zijn ook wulpen achtergebleven en die hoor ik nu dus nog steeds. Misschien zijn het oudere wulpen of vinden ze het hier wel oké. Ook in het achterland kunnen ze eten vinden. 

Nou, dit was de eerste post over mijn genieten aan de Westerschelde wat de heimwee naar Zweden een beetje verzacht. Volgende keer ga ik weer verder met mijn kerstherinneringen (spullen). 

Tot dan!

                   Gon

Alvast begonnen...

 

Vorig jaar dus niets kunnen doen voor en met kerst i.v.m. ziek zijn. De kerstspullen zijn dus, na begin januari 2023 ingepakt te zijn op ons vorige adres, niet gebruikt en hier niet van hun plek geweest. Die plek is de zgn. box in de onderste gewelven van dit appartementencomplex. Daar zijn twee parkeerverdiepingen en de boxen. Overdekt geparkeerd staan bevalt ons wel heel goed. Auto staat altijd droog en met slecht weer stap je ook droog in en uit, wat ook heel prettig is als je boodschappen hebt gedaan. Maar goed, dan de box, die staat bomvol. Echt te vol en we hadden al zoveel weggegeven aan mensen om ons heen, naar kringloopwinkels gebracht en naar de stort. Dat moet wel als je van een eensgezinswoning naar een appartement gaat. Hoewel het geen klein appartement is, zo'n 95 m2, hebben we toch nog weer veel te veel meegesleept. Je moet dus eigenlijk nog een keer door die dozen en spullen beneden in de box. 

Zo zijn er dus ook teveel kerstspullen. Keuzes maken in die spullen vind ik nu ook weer niet zo heel moeilijk. Ik kies heel gemakkelijk dan die spullen, waar ik de mooiste herinneringen aan heb. Dat zijn dus meest oudere, oude en heel oude dingen. Die maken voor mij kerstmis mooi, ik geef niks om nieuwe kerstspullen kopen. Hooguit eens nieuwe lampjes indien nodig. Kaarsen en waxinelichtjes koop ik wel natuurlijk. En een kerststukje, of ik maak dat zelf. 

Voor alles weer teruggaat naar de box in januari, zal ik moeten kijken of er weer dingen weg kunnen die nu beneden zijn blijven staan. Het zal ook fijn zijn als daar wat meer ruimte komt. Ik moet sowieso eerst mijn scooter buiten de box zetten eer ik daar een beetje 'mijn kont kan keren'.

Gisteren heb ik een keuze gemaakt uit de kerstspullen beneden. Ik heb over twee al eens geschreven op mijn oude blog, toen we in Zweden woonden. Toen heb ik er ook foto's van gemaakt in de sneeuw, dus die ga ik nu gebruiken. Ik ga er nu ook weer laten zien, elke keer eentje. Nu eerst de mooie bijzondere trommel! De witte achtergrond is dus sneeuw en het wit op de binnenkant van het deksel is ook sneeuw...

                                         

Enkelen van jullie weten wel dat mijn moeder Alzheimer had en een aantal jaren in een wooneenheid voor demente bejaarden heeft gewoond. Het was natuurlijk niet van de ene op de andere dag toen ze eind 2007 naar de 'Gloxinia' verhuisde. Daar waren al een aantal intens trieste jaren aan vooraf gegaan. De jaren van de overgangsfase van gezond lijkend naar dement. De eerste aanwijzingen dat er iets mis was waren bijvoorbeeld het op 20 meter afstand van de woning niet meer weten hoe thuis te komen. Koffie én water in het waterreservoir van het koffiezetapparaat te doen, met als gevolg dat het hele apparaat verstopt raakte. Niet goed meer weten hoe te koken of de was te doen. Niet meer weten waar ze iets had gelaten. Mijn moeder hield erg van lezen. Boeken, tijdschriften. De tijdschriften waar ze op geabonneerd was en die in het plastic bleven zitten, stapelden zich op. Ze ging ook dingen op de vreemdste plaatsen opbergen. Zo waren mijn ouders een keer samen bij ons op bezoek toen ze haar handtas open deed. Wat daar allemaal niet in zat! Een zeemleren lap. Bijna alle theelepeltjes in een boterhamzakje (we snapten al niet waar alle theelepeltjes gebleven waren), kralenkettingen, een metalen doosje met knopen, de kaasschaaf en nog meer vreemde dingen. Dingen die je normaal gesproken niet in je tas doet. Zo kwam het ook dat er vaak dingen zoek waren en dat je vaak dingen tegen kwam op plaatsen waar ze niet hoorden. Toen mijn vader een paar jaar later overleden was en wij het huis moesten leeghalen, kwamen we ook weer van alles tegen.

klikklik op de foto en zie eens hoe mooi!

Bijvoorbeeld deze oude trommel die van binnen bekleed is met vilt. Ze heeft er kerstballen in gedaan. Qua kleur passen ze ook mooi bij de trommel. Ik heb ook nog een trommel die overwegend groen is, met daarin allerlei ballen die meer zilver met groen zijn. Mijn moeder was gek op de kerst en helemaal op oude kerstballen, oude kerstversieringen. Ze moesten wel van glas zijn en ze liep er altijd naar te zoeken op markten. De trommel heb ik precies zo gelaten en hij staat hier nu in deze stemmige tijd te pronken, deze maand mag zijn deksel open! Destijds, op een morgen in Zweden, sneeuwde het zachtjes, kleine vlokjes. Toen heb ik de trommel buiten open in de sneeuw gezet en deze foto's gemaakt. Binnen zou ik moeten flitsen, en dat zou niets geworden zijn. Heel bijzonder is deze trommel voor mij, dat zullen jullie begrijpen!

De volgende blogpost zal (na een verzoekje) gaan over het wonen hier aan de Westerschelde. Dus daar kan ik al wel een keer aan beginnen, want dat zal toch wel door deze blog heen verweven worden later...

                    Gon

PS 

-  Een reactie plaatsen vind ik erg leuk, wel graag met minimaal je voornaam.

 

- Wil je een reactie geven, dan kan dat hier onderaan bij opmerkingen of reactie plaatsen. 

- Wanneer je mijn blog wilt volgen kan dat op verschillende manieren. Eén daarvan is mij jouw emailadres te geven, dan krijg je automatisch een mailtje als er een nieuw bericht is geplaatst. Wanneer je een Google account hebt kun je ook in het blokje volgen (rechterkolom internetversie) volger/-ster worden. Wellicht stop ik namelijk met telkens de blogpost op Facebook te delen, dus vandaar.

 

- Lees je de blog op je telefoon of tablet, kies dan voor de internetversie anders krijg je maar een deel van de blog te zien en dat is jammer.

Mooie dingen lezen

In de media had ik twee boeken gezien die me mooi leken. Ik wilde ze 'live' zien en niet online bestellen omdat het geen leesboeken zijn zoals bijvoorbeeld romans. Nee, het zijn meer lees- en kijkboeken. Dus hup, naar de boekwinkel. Het was goed dat ik dat had gedaan, want ten eerste waren ze al anders van formaat dan ik aanvankelijk dacht. Vooral het boek over de bomen (zie hieronder) was kleiner dan ik dacht. Ten tweede kan je het inkijken en zien of het wat voor je is. Afijn, ik kocht ze allebei. Geen moment spijt van!

Het eerste boek:

Een mooi gebonden boek met linnen band en leeslint. 175 pagina's. Erg fraaie tekeningen. Het is een prachtig verhaal en aan de hand van de belevenissen kan je je eigen levenslessen eruit halen.

 

Het tweede boek:

Dit boek is dus kleiner van formaat dan ik dacht; 15 x 21cm. Het is ook gebonden en met een leeslint. O.a. dit schrijft men over het boek: "De verrassende lessen uit een van de meest geliefde boeken van de laatste jaren en schitterende kunstwerken van over de hele wereld, brengen je dichter bij de adembenemende geheimen van de natuur. Een boswandeling zal nooit meer hetzelfde zijn!"

Een voorbeeld van een pagina.
Slechte kwaliteit want is een foto van mij bij donker weer.

Op de linker pagina's staat dus een kunstwerk waar bomen een rol in spelen en op de rechter pagina's een tekst. Dit is een boek dat je niet in één adem uitleest, maar gewoon telkens een stukje als je even zin hebt, bijvoorbeeld bij de koffie. Althans, zo ervaar ik het. Je kunt het natuurlijk wel in één ruk uitlezen... 

Je zult versteld staan over het leven van bomen!

Ik ben dus blij met beide boeken. Ik heb ze voor mezelf gekocht, maar ze zijn natuurlijk ook heel leuk als kado. 

Nee... ik heb geen aandelen 😂                                                       

Zo, nu dan even met Sam uit, nog even heerlijk langs de Schelde lopen, geniet ik altijd van, en dan naar bed. Kennen jullie dit liedje van Rudi Carrell (nog)? Nou, degenen die van mijn leeftijd zijn in elk geval denk ik zo. Even afspelen tot het einde hoor, zo leuk!

                     Gon